ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ Α.
ΕΝΑΝ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΜΟΡΙΑ ΣΤΙΣ 17 ΚΑΙ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ 2017
Εδώ και πόσο καιρό βρίσκεσαι στη Μόρια;
1 χρόνο και 4 μήνες.
Έφτασες κατευθείαν στη Λέσβο, από την Τουρκία;
Ναι.
Μπορείς να μας περιγράψεις τις συνθήκες ζωής στη Μόρια;
Όταν κάποιος φτάνει εκεί για να ζητήσει άσυλο, το μόνο που του λένε είναι ότι «είστε ασφαλείς εδώ», και ότι «είναι υποχρεωτικό να κάνετε αίτημα για άσυλο». Δεν σου εξηγεί κανείς τις διαδικασίες, τα κριτήρια, πως πρέπει να κάνεις τα πράγματα. Δεν σου εξηγούν τίποτα. Λες μόνο στην αστυνομία το ονοματεπώνυμό σου, γιατί έφυγες από τον τόπο σου και μετά πας στον γιατρό να δει αν είσαι άρρωστος ή όχι. Δεν ξέρουμε καν τι γιατρός είναι, ούτε τη γνωμάτευση που δίνει. Απλά σημειώνει στον φάκελο σου ένα “ναι” αν είσαι άρρωστος, ότι είσαι ευάλωτος. Αλλά δεν σου λέει καν τι έχεις. Και μάλιστα, πριν τα γεγονότα του Ιούλη δεν ξέραμε καν ότι σημειώνει αυτό το “ναι” ή το “όχι” στον φάκελό σου. Αυτό το μάθαμε μετά την εξέγερση.
Η καθημερινότητα πως είναι στο camp;
Ως προς το φαγητό, πριν την εξέγερση ήταν σαν στη φυλακή. Τρώγαμε μόνο ξερά πράγματα. Μία φορά τη βδομάδα κοτόπουλο. Και είχε ο καθένας ένα μπουκάλι εμφιαλωμένο νερό τη μέρα. Αυτή είναι η ζωή εδώ. Πέρυσι, όταν χιόνισε, μας έβαλαν σε ένα πλοίο, στο λιμάνι. Για να περάσουμε το κρύο, το χιόνι. Στο camp δεν υπήρχαν κτίσματα, μόνο σκηνές. Και πέθαναν 13 άνθρωποι από το κρύο, από το χιόνι που έπεφτε πάνω τους. Και μετά το ελληνικό κράτος είπε ότι δόθηκε μια λύση. Αλλά δεν είναι αλήθεια.
Στις 18 Ιουλίου, γιατί εξεγέρθηκε ο κόσμος;
Εμείς οι μαύροι (οι υποσαχάριοι αφρικανοί) δεν μπορούμε να πάρουμε χαρτιά. Δεν μπορούμε καν να πάρουμε ραντεβού για τη συνέντευξη. Και επιπλέον δεχόμαστε ρατσισμό. Και καθώς δεν έχουμε άλλο τρόπο να αγωνιστούμε, δεν έχουμε όπλα, το μόνο μέσο που έχουμε είναι να διαδηλώσουμε, να καταγγείλουμε, ώστε να έρθουν τα ΜΜΕ και να δείξουμε την αγανάκτησή μας, να φανεί τι πραγματικά συμβαίνει στη Λέσβο. Γι αυτό διαμαρτυρηθήκαμε στις 18/7. Βγήκαμε να δείξουμε τη δυσαρέσκεια μας για τις συνθήκες κράτησής μας. Η Μόρια είναι φυλακή, δεν είναι κέντρο φιλοξενίας.
Ποια ήταν η απάντηση της αστυνομίας;
Η αστυνομία ήρθε και στην αρχή δεν έκανε τίποτα. Μετά άρχισαν να ρίχνουν δακρυγόνα στους πρόσφυγες. Όταν τους τελείωσαν τα δακρυγόνα, πήραν τις πέτρες και άρχισαν να τις πετάνε στους πρόσφυγες. Και οι πρόσφυγες απάντησαν, πήραν κι αυτοί πέτρες και τις έριχναν στην αστυνομία. Στο camp έχει πολύ κόσμο, 7.000 άτομα. Η αστυνομία δεν μπορούσε να τους ελέγξει. Έριξε δακρυγόνα, αλλά δεν κατάφεραν να διαλύσουν τον κόσμο. Η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο τους. Όλοι οι πρόσφυγες συμμετείχαν. Έγινε επανάσταση. Μετά, κάποια στιγμή ηρέμησαν τα πράγματα. Αλλά η αστυνομία ζήτησε ενισχύσεις από την Αθήνα. Ήρθαν 400 αστυνομικοί από την Αθήνα. Την ίδια μέρα. Και περικύκλωσαν όλο το camp. Ο κόσμος είχε γυρίσει στα δωμάτια του, αφού είχε τελειώσει η εξέγερση. Και οι αστυνομικοί μπήκαν μέσα και έσπασαν τα πάντα. Τα δωμάτια του κόσμου, όλα τα πράγματα που είχε ο κόσμος. Και έπιασαν κόσμο μέσα στα κοντέινερ. Χτύπησαν ακόμα και εγκύους.
Μία γυναίκα από τη Σιέρα Λεόνε, ήταν έγκυος και τη χτύπησαν οι αστυνομικοί. Και στη γυναίκα αυτή της έδωσαν χαρτιά για να φύγει από το νησί, για να μην μάθουν οι δικηγόροι ότι την χτύπησαν. Έναν άλλο μετανάστη τον συνέλαβαν την ώρα που γύρναγε στο καμπ, και τον χτύπησαν τόσο πολύ που έπεσε σε κόμμα για 10 μέρες, χαροπάλευε. Όταν συνήλθε, οι αστυνόμοι του έβαλαν χειροπέδες και τον μετέφεραν στο κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος Μυτιλήνης.
Αυτή ήταν η αντίδραση της αστυνομίας…
…Κάτι άλλο που συνέβη είναι ότι λίγες μέρες μετά την εξέγερση, η αστυνομία περικύκλωσε όλο το καμπ, στις 5 το πρωί, και πήραν 50 άτομα. Γιατί ήταν όλοι τους παρόντες στα γεγονότα της εξέγερσης. Και δεν θέλαν να υπάρχουν μάρτυρες για τα γεγονότα. Και ξέρουν ότι αν ήταν ακόμα εδώ όταν θα γινόταν η δίκη, θα ερχόντουσαν σαν μάρτυρες στο δικαστήριο. Γι αυτό τους απέλασαν στην Τουρκία. Για να μην έρθουν να καταθέσουν τη μέρα της δίκης.
…Δεν ήθελαν ο κόσμος να μάθει την πραγματικότητα της Μόριας. Αλλά ρισκάραμε την ζωή μας για να διαδηλώσουμε, να δείξουμε την δυσαρέσκειά μας για το πώς μας μεταχειρίζονται γιατί είναι ρατσιστές…
Στο καμπ υπάρχουν 8.000 άτομα. Οι Αφρικάνοι δεν είναι η πλειοψηφία. Στη διάρκεια της εξέγερσης είχε ξεσηκωθεί ολόκληρο το καμπ, και ζητούσαν όλοι μία καλύτερη ζωή. Έτσι δεν είναι; Και μετά γιατί ήρθαν και εξευτέλισαν και συνέλαβαν μόνο τους αφρικανούς; δεν είναι ρατσισμός αυτό; δεν δείχνει μίσος απέναντί μας; δεν είναι βαρβαρότητα?
…Εμείς στη Αφρική, μάθαμε από τους παππούδες μας ότι η δημοκρατία γεννήθηκε εδώ, στην Ελλάδα.
Παραξενεύομαι που εδώ που έχει γεννηθεί η δημοκρατία, οι αστυνομικοί πράττουν ενάντια στα άτομα που δεν έχουν κάνει τίποτα. Αυτό με εκπλήσσει. Θέλω ο αστυνομικός αυτός να καταλάβει την αδικία εδώ στην Ελλάδα…
Πιστεύεις ότι θα υπάρξει μια έρευνα εναντίον των αστυνομικών?
Όχι δεν το πιστεύω… Δεν το πιστεύω.
Όσα έσπασαν οι αστυνομικοί μέσα στα κοντέινερ, όταν επιτέθηκαν, αντικαταστάθηκαν;
Μέχρι τώρα όχι. Οι πόρτες για παράδειγμα ακόμα δεν κλείνουν.
Υπάρχει κάτι άλλο που θα ήθελες να προσθέσεις?
Ναι. Πιστεύω ότι τα γεγονότα έγιναν εδώ, στη Μυτιλήνη, γιατί να με δικάσουν στη Χίο? Υπάρχει πρόβλημα. Αν με καταλαβαίνετε, είναι πρόβλημα πολιτικό. Γιατί να πάνε στη Χίο ανθρώπους που δεν έχουν καθόλου χαρτιά?
Εκεί είναι απομονωμένα, πιο μοναχικά, για να μπορούν να μειώσουν τα δικαιώματα μας.
-Ξέρεις πόσες μέρες χρειάζεται να κάτσεις στη Χίο? Σου δίνουν ένα δωμάτιο να κοιμηθείς? Τι κάνεις σε σχέση με το εισιτήριο του πλοίου? Στο πληρώνουν? Τι συμβαίνει σε σχέση με αυτά?
Προς το παρόν, δεν ξέρω… Δεν ξέρω πότε θα φύγω, που θα κοιμηθώ, δεν ξέρω αν η αστυνομία θα μας μεταφέρει εκεί, στη Χίο… δεν ξέρω τίποτα.
Ξέρεις τι θα ήθελες να κάνεις όταν αυτό τελειώσει? Να μείνεις εδώ, να φύγεις για αλλού?
Θέλω να μείνω εδώ, στην Ελλάδα. Έχω ένα επάγγελμα, αυτό που έκανα και στην χώρα μου. Έχω πάρει τα χαρτιά μου μαζί μου και θέλω να δουλέψω εδώ…