ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΕΧΕΤΕ ΜΟΝΟ ΤΑ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ, ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ

Το τελευταίο κρατικό χτύπημα απέναντι στους κατειλλημένους χώρους αγώνα είναι η εκκένωση της ROSA NERA στα Χανιά στις 5 Σεπτέμβρη, ένα εγχείρημα που μετράει ήδη 16 χρόνια ζωής. H “αξιοποίηση” του κτιρίου περιλαμβάνει σχεδιασμούς για μετατροπή του σε ξενοδοχείο, στην ήδη ακραία επιβαρυμένη από τον τουρισμό περιοχή των Χανίων. Η επίθεση αυτή παίρνει τη σκυτάλλη από την εισβολή της αστυνομίας στις 23 Αυγούστου στην κατάληψη Libertatia όπου και συλλαμβάνονται 12 άτομα τα οποία πραγματοποιούσαν εργασίες ανοικοδόμησης στη στέγη του κτιρίου μετά από την καταστροφή που είχε δεχθεί από φασίστες στα απόνερα συγκέντρωσης για το μακεδονικό. Στις 17 Αυγούστου έχει εκκενωθεί ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ!η κατάληψη Terra Incognita, ένα εγχείρημα που από το 2004 έχει έντονη ενεργή πολιτική δράση τόσο στο χώρο της Θεσσαλονίκης όσο και πανελλαδικά.Μια πληθώρα δράσεων αλληλεγγύης έχει ξεπηδήσει από τότε με πορείες, δράσεις προπαγάνδισης και στοχοποίησης υπευθύνων, συνελεύσεις αλληλεγγύης στην υπόλοιπη επικράτεια, συγκροτώντας ένα μήνυμα αντίστασης απέναντι στη συντονισμένη κρατική επίθεση που δεχόμαστε τόσο ως χώρος αλλά και ως κομμάτι των από τα κάτω που βιώνει τη γενικευμένη φτωχοποίηση και καταστολή.

Με την παρακαταθήκη επιχειρήσεων ετών ενάντια στο καταληψιακό κίνημα, το κράτος εκμεταλλεύεται την περίοδο του Αυγούστου για να ανοίξει τη βεντάλια της καταστολής σε χώρους που ριζώνουν και δρουν χρόνια τώρα και περά από την Αθήνα.Οι επιχειρήσεις αυτές εντάσσνται σε ένα γενικευμένο πλάνο καταστολήςκαι έχουν διπλό στόχο. Από τη μια να ναρκοθετήσουν τους τόπους συγκρότησης των πιο ριζοσπαστικών κομματιών και του αναρχικού χώρου, προσαθώντας να αποδυναμώσουν τις απαντήσεις και τη συμμετοχή στους αγώνες ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας.Aπό την άλλη να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων τουε, επιδεικνύοντας την καταστολή και την καραμέλα της ασφάλειας ως το μόνο έργο που έχουν- διαχρονικά- να επιδείξουν. *Το κεκτημένο της στοχοποίησης των μεταναστευτικών καταλήψεων και των πολλαπλών εκκενώσεων εντός Εξαρχείων, δεν ξεχνάμε να το αποδώσουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, που κατά τη διάρκεια της δικής του λαμπρής θητείας έστρωσε το δρόμο για αυτές τις εισβολές. (παραδείγματα εκκενώσεων GARE, Τζαβέλλας,Σολωμού,Μπουμπουλίνας κλπ).

Σε συνθήκες υγειονομικής και συστημικής κρίσης, γινόμαστε μάρτυρες του συνόλου αυτής της επίθεσης σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας, όλο το προηγούμενο διάστημα, με πιο πρόσφατο το χουντικής προέλευσης νομοσχέδιο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Γινόμαστε μάρτυρες των «μαθηματικών» στις στατιστικές της πανδημίας. Των αντικρουόμενων ασκήσεων πειθάρχησης στο όνομα του περιορισμού του ιού. Τις επιθέσεις σε δημόσιους χώρους, τις εξώσεις μεταναστών από τα σπίτια τους (κατειλλημένα ή μη), τη συνεχή παρουσία μπάτσων κάθε είδους που κατέλαβαν τις γειτονιές μας, και τον αδιάλλειπτη συνθήκη ελέγχου στο σύνολο του κέντρου. Ζεστό χρήμα κύλησε στους φίλους των ΜΜΕ- χωρίς να σημαίνει ότι οι «νόμιμες» μίζες περιορίστηκαν εκεί- εξασφαλίζοντας την καθοδήγηση της κοινής γνώμης.Εξασφαλίζοντας τον αποπροσανατολισμό της από την έλλεψη στελέχωσης των νοσοκομείων και των δομών υγείας με ανθρώπινο δυναμικό αλλά και εξοπλισμό. Ντύνοντας επικοινωνιακά -μαζί με τις ομάδες marketingτης κυβέρνησης- τα πρωτοφανή μέτρα καταλήστευσης των εργασιακών κεκτημένων ζητώντας να ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ με τα αφεντικά μας για την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης μας για λιγότερα λεφτα. Αποσιωπώντας τις απαίσιες συνθήκες διαβίωσης που εντείνονται σε μια συνθήκη κρίσης, για όσους και όσες βρίσκονται έγκλειστοι σε στρατόπεδα και φυλακές. ** οι 2 μέρες συνεχόμενης φωτιάς στη Μόρια, με πάνω από 3500 άτομα να βρίσκονται εγκλωβισμένα κυριολεκτικά στο τίποτα, δεν είναι παρά η επόμενη σελίδα των βασανιστηριών αυτού του κόσμου.

Όλα αυτά συμβαίνουν για την κερδοφορία του χρεοκοπημένου συστήματος του καπιταλισμού και των εξουσιαστών μας. Διαχρονικό ρόλο σε αυτό διαδραματίζει η καταλήστευση του φυσικού περιβάλλοντος. Στο όνομα της«ανάπτυξης»τα βουνά έχουν γεμίσει αιολικά και οι θάλασσες που θα μαυρίσουν από το πετρέλαιο στο όνομα της κερδοφορίας των πολυεθνικών. Όσο για τους ελληνοτουρκικούς διαξιφισμούς για τη διευθέτηση της οικονομικής εκμετάλλευσης των ενδιάμεσων θαλάσσιων εδαφών τους, αποτελούν το μόνιμο θέμα των ημερών. Οι εκατέρωθεν κυβερνήσεις επιδίδονται στις γνωστές κινήσεις και δηλώσεις εντυπώσεων ενώ παράλληλα μοιράζουν την πίτα της εκμετάλλευσης. Τα γεωπολιτικά παιχνίδια στις πλάτες των από τα κάτω και του φυσικού πλούτου που παίζονται στο Αιγαίο, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι θα γίνουν δολλάρια πετρελαίου, πλωτά σύνορα και βάρκες του λιμενικού που θα βυθίζουν τις βάρκες της ελπίδας των εκτοπισμένων. Θα γίνουν κονδύλια και μίζες για εξοπλισμούς και υποβρύχια, φουντώνοντας εθνικισμούς εκατέρωθεν των συνόρων.

Για όλους λοιπόν τους λόγους του κόσμου,καθεμία και καθένα από μας, ατομικά και συλλογικά, οφείλει να ανασυνταχθεί και να διαλέξει θέση μάχης, με δημιουργική φαντασία, αλλά και επιμονή στη διεκδίκηση των κεκτημένων που αίρονται. Το δρόμο, τις δομές, τις καταλήψεις, τα δίκτυα αλληλεγγύης μας, τις γειτονιές μας. Από τις εξεγέρσεις της μαύρης κοινότητας στις ΗΠΑ, μέχρι το κέντρο της Αθήνα προτάσσουμε τον αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό μοντέλο της νομιμοποιημένης μιζέριας και της εξατομίκευσης. Ενάντια σε πάσης φύσεως εκμετάλλευση, σε κάθε είδους εξουσία.

ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΡΓΗ ΣΙΓΟΒΡΑΖΕΙ ΚΑΙ Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΣΙΜΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΖΩΗ

ΣΙΝΙΑΛΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΗ ΜΟΡΙΑ

Κατάληψη Δερβενίων 56

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις

Ξημερώματα Δευτέρας 17 Αυγούστου η κατάληψη Terra Incognita εκκενώνεται από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους. Μπάτσοι όλων των ειδών απέκλεισαν το χώρο γύρω από το κτίριο και εισέβαλλαν σε αυτό πραγματοποιώντας πολύωρες έρευνες. Κατάσχεσαν υλικοτεχνικό εξοπλισμό και δέσμευσαν μεγάλο κομμάτι κινηματικών υποδομών που στεγάζονταν στο κτίριο. Σε μικρό χρονικό διάστημα περίπου 100 αλληλέγγυα άτομα συγκεντρώθηκαν σε σημείο κοντά στην κατάληψη και κινήθηκαν με πορεία προς αυτή ως τον φραγμό των μπάτσων, φωνάζοντας συνθήματα.

Το κτίριο της οδού Τάσκου Παπαγεωργίου 2 (ιδιοκτησίας ΑΠΘ), στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, καταλαμβάνεται το 2004 και η Terra Incognita ξεκινάει τη λειτουργία της αποτελώντας έκτοτε ένα από τα βασικά σημεία συνάντησης του αγωνιζόμενου κόσμου της πόλης. Στα 16 χρόνια λειτουργίας της η κατάληψη στεγάζει συνελεύσεις, εκδηλώσεις, προβολές, συζητήσεις, αυτοοργανωμένες δομές (γυμναστήριο, αυτοδιαχειριζόμενη βιβλιοθήκη, τυπογραφική κολεκτίβα) αφήνοντας το στίγμα της στο αναρχικό κίνημα της Θεσσαλονίκης.

Η εκκένωση της κατάληψης Terra Incognita εντάσσεται σε ένα ευρύτερο κατασταλτικό σχέδιο του κρατικού μηχανισμού ενάντια στους από τα κάτω και – ακόμα πιο ειδικά – ενάντια στον αναρχικό χώρο. Η επίθεση αυτή έχει στο στόχαστρό της πολιτικούς χώρους, εργαλεία και υποδομές του κινήματος. Από το σφράγισμα του κτιρίου Γκίνη, βασικού χώρου συνάντησης οργανώσεων και συλλογικοποιήσεων του ανταγωνιστικού κινήματος, την εκκένωση της κατάληψης Δερβενίων 56 στην καρδιά των Εξαρχείων στα τέλη Ιούνη και την αναβίωση ενός χουντικής προέλευσης νομοσχεδίου το οποίο αφήνει στη δικαιοδοσία των αρχών τη διεξαγωγή διαδηλώσεων, μέχρι την εκκένωση της κατάληψης Terra Incognita, την προσθήκη της ομάδας ΔΡΑΣΗ στους δρόμους της Θεσσαλονίκης αλλά και την εισβολή στην κατάληψη Libertatia στις 23/8, με το μπλοκάρισμα των εργασιών αποκατάστασης του κτιρίου, την κατάσχεση του συνόλου των οικοδομικών εργαλείων και τη σύλληψη των συντρόφων και συντροφισσών που ήταν παρόντες/ούσες, το κράτος επιδιώκει την ευθεία αντιπαράθεση με τον αγωνιζόμενο κόσμο επιχειρώντας παντοιοτρόπως να πάρει πίσω κεκτημένα χρόνων, διεκδικώντας ακόμα περισσότερα.

Στην ολομέτωπη αυτή επίθεση απαντάμε πως θα μείνουμε παρόντες/ούσες να δομήσουμε τις κοινωνικές εκρήξεις του αύριο. Απαντάμε πως θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε συλλογικά για ένα κόσμο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, χωρίς διαχωρισμούς βάσει τάξης, φύλου, φυλής, σεξουαλικότητας. Απαντάμε πως θα υπερασπιστούμε τους χώρους μας, τις δομές μας, τις πρακτικές μας, τις ιδέες μας με όλες μας τις δυνάμεις. Απαντάμε με τη δικιά μας σειρά επίθεση, επίθεση, επίθεση…

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Terra Incognita

Αλληλεγγύη στους συντρόφους και τις συντρόφισσες της κατάληψης Libertatia

Αλληλεγγύη στους συντρόφους και τις συντρόφισσες στα κατειλημμένα Προσφυγικά που υπερασπίζονται τη γειτονιά τους ενάντια σε κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις

Τίποτα δεν τελείωσε – Όλα συνεχίζονται

 

Αναρχική ομάδα ΣΑΛΒΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

H σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων,
μάς εισάγει στη μετά-covid καπιταλιστική
κανονικότητα και η επέκταση των σφαιρών της
κερδοφορίας για το κεφάλαιο, επεκτείνεται
σε όλο το φάσμα της καθημερινής μας ζωής.
Βλέπουμε έτσι -με την επίκληση του έκτακτου
των μέτρων για επανεκκίνηση της οικονομίας-
να ανοίγεται ένας νέος κύκλος περιφράξεων
και καταστολής στους ελάχιστους αστικούς
χώρους πρασίνου και τις πλατείες που
απομένουν στα κέντρα των πόλεων.

Στην Αγία Παρασκευή στην πάνω πλατεία, στην
Κυψέλη στην πλατεία Αγίου Γεωργίου και στην
πλατεία Καλλιθέας στη Θεσσαλονίκη, χημικά,
ξύλο και συλλήψεις ήρθαν για να επιβάλλουν
άδειες πλατείες. Ωστόσο, η παραμονή του
κόσμου σε αυτές αλλά και οι πολυάριθμες
πορείες, μοτοπορείες και συγκεντρώσεις που
ακολούθησαν αναδεικνύουν και αποδεικνύουν
τη σημασία των ανοιχτών χώρων στην πόλη
του σήμερα. Σε κάθε κουβέντα, σε κάθε
παρέα υπάρχει η επιθυμία να συνεχίσουμε
να βρισκόμαστε και να κοινωνικοποιούμαστε
στις πλατείες. Σε αυτές, ο κόσμος συνυπάρχει,
παίζει, πίνει, δημιουργεί ή ακούει μουσικές,
συζητά, έξω από την αυστηρή διαμεσολάβηση
του εμπορεύματος. Οι άνθρωποι έχουν
την ανάγκη της κοινωνικοποίησης και
δεν διστάζουν να την υπερασπιστούν. Να
τρέξουν, να κουβεντιάσουν, να παίξουν, να
φλερτάρουν, να λιαστούν, να βαρεθούν, εν
τέλει να συναντηθούν και μάλιστα έξω από
την καθημερινότητα των διαμερισμάτων, των
μαγαζιών και της διαμεσολάβησης.

Η σημασία των χώρων αυτών ως ζωτικών
χώρων κοινωνικοποίησης, συνεύρεσης και
περιορισμού του κρατικού ελέγχου, έγινε
φανερή εν μέσω περιόδου εγκλεισμού σε
ένα μεγαλύτερο φάσμα κόσμου από αυτό που
συνήθως τους οικειοποιείται. Αποτελούν
όμως διαχρονικά τους τόπους συνάντησης,
ψυχαγωγίας ή ακόμα στέγης και ασφαλέστερης
ύπαρξης για τους περιθωριοποιημένους, τους
μετανάστες/ριες, όσες και όσους περισσεύουν
από τα πολυτελή διαμερίσματα με τα εκτάρια
κήπων στις γειτονιές των πλουσίων. Οι από τα
κάτω, όσες και όσοι δεν μπορούν να πληρώσουν
το ποτό όσο το ένα τρίτο ενός μεροκάματου,
όσες δε γουστάρουν μαγαζιά ή απλά κάτοικοι,
γείτονες των πυκνοκατοικημένων περιοχών
των μεγαλουπόλεων που αντιλαμβάνονται την
ανάγκη διαφύλαξης της ανοιχτότητας αυτών
των χώρων αποτελούν πολλές φορές ανάχωμα
και δημιουργούν παραδείγματα αγώνα ενάντια
στην επέλαση του κεφαλαίου.

Στο παρελθόν έχουμε αντιμετωπίσει πολλές
φορές την καταπάτηση πλατειών και πάρκων
από το κεφάλαιο, συνθήκη η οποία αποτέλεσε
ευκαιρία για την επέκταση των ανοιχτών χώρων
μέσα από αγώνες. Το πάρκο Κύπρου και ο
αγώνας ενάντια στη μετατροπή του σε παρκινγκ
το 2009, ο αντίστοιχος αγώνας στον ανοιχτό
χώρο της οδού Ναυαρίνου στα Εξάρχεια και
η μετατροπή του σε χώρο πρασίνου και μέρος
συνάντησης του κόσμου της γειτονιάς την ίδια
χρονιά, οι κινητοποιήσεις των κατοίκων του
κέντρου, των γειτόνων, αλλά και αλληλέγγυων
ενάντια στα σχέδια περίφραξης στο λόφο του
Φιλοπάππου, η δράση του κατειλημμένου
χώρου του Αγρού εντός του πάρκου Τρίτση, οι
αγώνες ενάντια στην επένδυση στο Ελληνικό
και τα επενδυτικά πλάνα της COSCO στον
Πειραιά, οι κινητοποιήσεις από φοιτητές
στις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες
λοκαρίσματος των πανεπιστημίων στο όνομα
της καταπολέμησης της παραβατικότητας,
στέκονται ως ανάχωμα μέχρι σήμερα,
στις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες
περίφραξης, ελέγχου ή επιβολής αντιτίμου
από το κράτος στους ελάχιστους ανοιχτούς
χώρους εντός της πόλης.

Από καταβολής των πόλεων, αλλά κυρίως τα
τελευταία χρόνια, το κεφάλαιο γλυκοκοιτάζει τους
ανοιχτούς χώρους και με άξονα την ανάπτυξη
το κράτος τους κλείνει το μάτι. Ταυτόχρονα η
κρατική πριμοδότηση της εξατομίκευσης υπό τη
δικαιολογία του ιού επιχειρεί να εγκαθιδρύσει
μια κοινωνία αποξένωσης, απομακρυσμένης
κατανάλωσης και βρίσκει ευκαιρία να κάμψει
τους τόπους των αντιστάσεών μας, κάνοντας το
«συλλογικό» να εκλείψει. Τραπεζοκαθίσματα
πληθαίνουν, παγκάκια ξηλώνονται και μεγάλοι
ανοιχτοί χώροι παραδίδονται ή πωλούνται σε
εταιρίες εκμετάλλευσης που σκοπό έχουν
την κερδοφορία τους και τίποτα άλλο. Στο
σήμερα, λόγω του lockdown, πρωθυπουργός,
δήμαρχοι και λοιποί γλείφτες του κεφαλαίου
διαβεβαιώνουν κάθε λογής μαγαζάτορες, ότι
μπορούν να επεκταθούν στο δημόσιο χώρο δίχως
επιβάρυνση, με κάθε δυνατή διευκόλυνση,
δείχνοντας ξεκάθαρα το όραμα των αφεντικών
για τους δημόσιους χώρους. Ακόμα και πριν την
επίθεση στους θαμώνες στην Αγία Παρασκευή,
ο δήμαρχος είχε ήδη δηλώσει ότι επιθυμεί
να φύγει ο κόσμος από την πλατεία. Έπειτα,
συνέχισε να σκούζει περί ναρκωτικών και
συνωστισμό στην πλατεία. Ο Δήμαρχος Αθηνών,
της γνωστής οικογενείας, επτασφράγισε τα
παραπάνω, κάνοντας τον φωτισμό του (νέου)
σιντριβανιού της πλατείας Ομόνοιας με πλήθος
κόσμου να βγάζει σέλφι -σε μικρές αποστάσεις-
και εκείνος περιχαρής να συμμετέχει στο
πανηγυράκι ενώ λίγες μέρες πριν ΜΑΤ και
ΔΕΛΤΑ ξυλοφόρτωναν και συλλάμβαναν κόσμο
σε Αγία Παρασκευή, Κυψέλη και Θεσσαλονίκη.
Οι πλατείες, οι πεζόδρομοι, τα πεζοδρόμια
γέμισαν με τραπεζοκαθίσματα, επιτρέποντας
αυτή τη φορά το συνωστισμό, απλά αυτόν
που έχει απολέσει κάθε επικίνδυνο για τις
περιφράξεις χαρακτηριστικό – και έχει κρατική
βούλα.

Μπάτσοι ή θέαμα, κατανάλωση ή καταστολή,
το σίγουρο είναι ότι οι όροι της επίθεσης
πραγματοποιούνται με όρους ταξικούς, όρους
αποκλεισμού, όρους ελέγχου και διαχείρισης
των από τα κάτω. Καθ’ όλη τη διάρκεια της
καραντίνας γίνεται μια διαρκής προσπάθεια
από το κράτος, να μετακυληθεί η ευθύνη
σε επίπεδο ατομικό. Με αυτό το πρόσχημα
ορίστηκε το σύνολο των κινήσεων που ο
κόσμος επιτρέπεται να κάνει (από το πόσα
δευτερόλεπτα θα πλένουμε τα χέρια μας ως το
πόσα βήματα μακριά από το σπίτι θα κάνουμε),
αποσιωπώντας την ευθύνη του κράτους. Στα
εργοστάσια, στις φυλακές, στα κέντρα κράτησης
και στα μέσα μεταφοράς η μεταδοτικότητα του
ιού εξαλείφθηκε με ‘’κρατική εντολή’’.

Το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο, οριακά
δυστοπικό, όπου ακόμα και η αναψυχή θα μπει
σε κουτάκια πλήρως ορισμένα από το κράτος
και περισσότερο διαμεσολαβημένα από το
εμπόρευμα. Στο βωμό της κατανάλωσης, από
εδώ και μπρος οι πλατείες και οι δημόσιοι χώροι
δεν είναι ένα επικίνδυνο μέρος συνωστισμού
και μεταδοτικότητας αλλά η λύση για τα
μαγαζιά και τα αφεντικά τους να συνεχίσουν να
πλουτίζουν. Οφείλουμε να σταθούμε απέναντι
σε αυτό και να περιφρουρήσουμε τον ανοιχτό
και ελεύθερο χαρακτήρα των δημόσιων χώρων.
Γιατί οι δημόσιοι χώροι δεν ανήκουν στο κράτος,
το κεφάλαιο και τα τσιράκια τους αλλά σε όσους
τους χρησιμοποιούν και υπερασπίζονται την
συνάντηση των ανθρώπων και την αλληλεγγύη
μεταξύ των καταπιεσμένων.

Να δομήσουμε μια πραγματικότητα πολυμορφίας,

αυτοοργάνωσης και αγώνα

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥΣ

Αναρχική ομάδα ΣΑΛΒΟ

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ

Δράσεις σε γειτονιές της Αθήνας

Με αφορμή το κείμενο της κατάληψης για τη συνθήκη έκτακτης ανάγκης που έχει δημιουργηθεί, με αφορμή την πανδημία και τη διαχείρισή της από κράτος και αφεντικά, την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε δράσεις σε γειτονιές της Αθήνας. Ανεβάσαμε πανό, γράψαμε συνθήματα και αφήσαμε κείμενα και τρικάκια σε Κυψέλη, Παγκράτι, Ζωγράφου, Πετράλωνα, Πευκάκια, Περισσό, Νέο Ψυχικό, Χαλάνδρι, Ηλιούπολη, Κολωνό, Αμπελόκηπους, Πανόρμου, Γκύζη, Νέα Σμύρνη και Εξάρχεια.

Το κείμενο σε μορφή .pdf

Το Κουκάκι τους έπεσε βαρύ

Από το 2017, η Kοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) κατάφερε να συγκροτήσει ένα διαφορετικό ανταγωνιστικό παράδειγμα κοινοτικής ζωής, σε μια περιοχή του κέντρου της Αθήνας που την τελευταία δεκαετία μετατρέπεται από γειτονιά σε πρωτοκλασάτο τουριστικό θέρετρο. Μέσα από οριζόντιες διαδικασίες, με συλλογική δουλειά και πείσμα, έστησε αντι-εμπορευματικές δομές στέγασης, δημοσίου λουτρού/πλυντηρίου, διάθεσης ρούχων, χώρων εκδηλώσεων και βιβλιοθήκης, ανοιχτών στη γειτονιά και με κοινωνική απεύθυνση. Μια ζωντανή εστία αντίστασης, η Kοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου έστησε ανάχωμα ενάντια στις κατασταλτικές και οικονομικές πολιτικές του κράτους και των αφεντικών, ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, την πατριαρχία, στηρίζοντας ενεργά άλλα αγωνιζόμενα άτομα, πολιτικά εγχειρήματα, και λαϊκές συνελεύσεις [1].

Μια τόσο ενεργή κοινότητα αλληλεγγύης και ισότητας δεν θα μπορούσε παρά να μπει στο στόχαστρο του κρατικού μηχανισμού, όπως άλλωστε και τόσες άλλες καταλήψεις και πολιτικά εγχειρήματα. Οι καταλήψεις του Κουκακίου αποτέλεσαν βασικό στόχο τόσο των εκάστοτε κυβερνητικών σχεδιασμών επί σύριζα και νέας δημοκρατίας, όσο και φασιστικών επιθέσεων [2]. Απέναντι στις εκκενώσεις και την καταστολή, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι αντιστάθηκαν υπερασπιζόμενοι/ες την κοινότητά τους, με ανακαταλήψεις των σπιτιών και δυναμικές παρεμβάσεις. Η σθεναρή τους αντίσταση έφτασε να αποτελεί κεντρικό πολιτικό ζήτημα με τα γεγονότα στις 18/12/2019, όταν έγινε αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης των τριών σπιτιών, και στις 11/1/2020, με τις θεαματικές εκκενώσεις των ανακαταλήψεων της Ματρόζου 45 και της Παναιτωλίου 21.

Οι ανακαταλήψεις ήταν μια πράξη ενάντια στο φόβο που μας επιβάλει η κρατική καταστολή … μια λογική απάντηση στον παραλογισμό ενός οικονομικού συστήματος που διατηρεί με τη βία ανθρώπους σε σκατότρυπες, δρόμους και στρατόπεδα συγκέντρωσης, την ίδια ώρα που υπάρχουν χιλιάδες άδεια και παρατημένα κτήρια [3]. Με τη δυναμική τους αντίσταση, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που υπερασπίστηκαν τα σπίτια ενάντια στις δυνάμεις καταστολής έδωσαν μια ελάχιστη απάντηση στη βία που δέχονται όλες οι καταλήψεις και ο κόσμος του αγώνα με εκκενώσεις, συλλήψεις, τρομοκρατία και φόβο. Με τη συλλογική τους αντίσταση, έδωσαν μια συμβολική απάντηση στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην εργασία, την περίθαλψη, την παιδεία και τη στέγαση, στη νεοφιλελεύθερη λεηλασία του φυσικού πλούτου και την νεκροπολιτική διαχείριση ζωών. Μια συμβολική απάντηση στη διάχυτη βία που σπέρνουν καθημερινά το κράτος και οι δυνάμεις του στις πόλεις, τις τοπικές κοινωνίες, και τα σύνορα, από τη Μόρια, την Πέτρου Ράλλη και τον Κορυδαλλό, μέχρι τις Σκουριές, τα Άγραφα και το Αιγαίο.

Το μίσος με το οποίο χτυπήθηκαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της Kοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου, αλλά και οι κάτοικοι και σύντροφοι/ισσες που στάθηκαν αλληλέγγυοι, δεν μας εκπλήσσει. Το κράτος γνωρίζει καλά ότι οι συλλογικές αντιστάσεις και η αλληλεγγύη πρέπει να χτυπηθούν αμείλικτα ώστε να μην αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση για όσους είναι εν δυνάμει αμφισβητίες, για όσες αρνούνται την εξατομίκευση και τον άγριο ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς, για όσες αντιστέκονται για να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Αυτό που αδυνατούν όμως να καταλάβουν είναι ότι οι συντροφικές σχέσεις, οι ιδέες, οι αγώνες και οι συλλογικές αντιστάσεις δεν κλείνονται σε ντουβάρια και δεν εκκενώνονται.

Εμείς θα είμαστε αλληλέγγυες/οι στα συντρόφια μας, σε κάθε κοινωνικό αγώνα που ξεδιπλώνεται μαζί με όσους/όσες/όσα αντιστέκονται. Γιατί ο αγώνας δεν είναι ούτε νόμιμος ούτε παράνομος, είναι δίκαιος.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ (ΑΝΑ)ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ – ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

[1] Για το ιστορικό και τη δράση της Κοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου https://athens.indymedia.org/post/1602457/ και https://athens.indymedia.org/author/Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου/

[2] Εκκενώσεις στις 12/3/2018, 18/12/2019 και 11/1/2020, και φασιστικές επιθέσεις στις 26/02/2018 και 14/03/2018.

[3] Κείμενο ανακατάληψης Ματρόζου 45 και Παναιτωλίου 21 στις 11/1/2020 https://athens.indymedia.org/post/1602470/