Κατάληψη Δ56

Από το 2017, η Kοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) κατάφερε να συγκροτήσει ένα διαφορετικό ανταγωνιστικό παράδειγμα κοινοτικής ζωής, σε μια περιοχή του κέντρου της Αθήνας που την τελευταία δεκαετία μετατρέπεται από γειτονιά σε πρωτοκλασάτο τουριστικό θέρετρο. Μέσα από οριζόντιες διαδικασίες, με συλλογική δουλειά και πείσμα, έστησε αντι-εμπορευματικές δομές στέγασης, δημοσίου λουτρού/πλυντηρίου, διάθεσης ρούχων, χώρων εκδηλώσεων και βιβλιοθήκης, ανοιχτών στη γειτονιά και με κοινωνική απεύθυνση. Μια ζωντανή εστία αντίστασης, η Kοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου έστησε ανάχωμα ενάντια στις κατασταλτικές και οικονομικές πολιτικές του κράτους και των αφεντικών, ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, την πατριαρχία, στηρίζοντας ενεργά άλλα αγωνιζόμενα άτομα, πολιτικά εγχειρήματα, και λαϊκές συνελεύσεις [1].

Μια τόσο ενεργή κοινότητα αλληλεγγύης και ισότητας δεν θα μπορούσε παρά να μπει στο στόχαστρο του κρατικού μηχανισμού, όπως άλλωστε και τόσες άλλες καταλήψεις και πολιτικά εγχειρήματα. Οι καταλήψεις του Κουκακίου αποτέλεσαν βασικό στόχο τόσο των εκάστοτε κυβερνητικών σχεδιασμών επί σύριζα και νέας δημοκρατίας, όσο και φασιστικών επιθέσεων [2]. Απέναντι στις εκκενώσεις και την καταστολή, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι αντιστάθηκαν υπερασπιζόμενοι/ες την κοινότητά τους, με ανακαταλήψεις των σπιτιών και δυναμικές παρεμβάσεις. Η σθεναρή τους αντίσταση έφτασε να αποτελεί κεντρικό πολιτικό ζήτημα με τα γεγονότα στις 18/12/2019, όταν έγινε αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης των τριών σπιτιών, και στις 11/1/2020, με τις θεαματικές εκκενώσεις των ανακαταλήψεων της Ματρόζου 45 και της Παναιτωλίου 21.

Οι ανακαταλήψεις ήταν μια πράξη ενάντια στο φόβο που μας επιβάλει η κρατική καταστολή … μια λογική απάντηση στον παραλογισμό ενός οικονομικού συστήματος που διατηρεί με τη βία ανθρώπους σε σκατότρυπες, δρόμους και στρατόπεδα συγκέντρωσης, την ίδια ώρα που υπάρχουν χιλιάδες άδεια και παρατημένα κτήρια [3]. Με τη δυναμική τους αντίσταση, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που υπερασπίστηκαν τα σπίτια ενάντια στις δυνάμεις καταστολής έδωσαν μια ελάχιστη απάντηση στη βία που δέχονται όλες οι καταλήψεις και ο κόσμος του αγώνα με εκκενώσεις, συλλήψεις, τρομοκρατία και φόβο. Με τη συλλογική τους αντίσταση, έδωσαν μια συμβολική απάντηση στην επίθεση κράτους και κεφαλαίου στην εργασία, την περίθαλψη, την παιδεία και τη στέγαση, στη νεοφιλελεύθερη λεηλασία του φυσικού πλούτου και την νεκροπολιτική διαχείριση ζωών. Μια συμβολική απάντηση στη διάχυτη βία που σπέρνουν καθημερινά το κράτος και οι δυνάμεις του στις πόλεις, τις τοπικές κοινωνίες, και τα σύνορα, από τη Μόρια, την Πέτρου Ράλλη και τον Κορυδαλλό, μέχρι τις Σκουριές, τα Άγραφα και το Αιγαίο.

Το μίσος με το οποίο χτυπήθηκαν οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της Kοινότητας Καταλήψεων Κουκακίου, αλλά και οι κάτοικοι και σύντροφοι/ισσες που στάθηκαν αλληλέγγυοι, δεν μας εκπλήσσει. Το κράτος γνωρίζει καλά ότι οι συλλογικές αντιστάσεις και η αλληλεγγύη πρέπει να χτυπηθούν αμείλικτα ώστε να μην αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση για όσους είναι εν δυνάμει αμφισβητίες, για όσες αρνούνται την εξατομίκευση και τον άγριο ανταγωνισμό της ελεύθερης αγοράς, για όσες αντιστέκονται για να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Αυτό που αδυνατούν όμως να καταλάβουν είναι ότι οι συντροφικές σχέσεις, οι ιδέες, οι αγώνες και οι συλλογικές αντιστάσεις δεν κλείνονται σε ντουβάρια και δεν εκκενώνονται.

Εμείς θα είμαστε αλληλέγγυες/οι στα συντρόφια μας, σε κάθε κοινωνικό αγώνα που ξεδιπλώνεται μαζί με όσους/όσες/όσα αντιστέκονται. Γιατί ο αγώνας δεν είναι ούτε νόμιμος ούτε παράνομος, είναι δίκαιος.