Με αφορμή το κείμενο της κατάληψης για τη συνθήκη έκτακτης ανάγκης που έχει δημιουργηθεί, με αφορμή την πανδημία και τη διαχείρισή της από κράτος και αφεντικά, την προηγούμενη εβδομάδα κάναμε δράσεις σε γειτονιές της Αθήνας. Ανεβάσαμε πανό, γράψαμε συνθήματα και αφήσαμε κείμενα και τρικάκια σε Κυψέλη, Παγκράτι, Ζωγράφου, Πετράλωνα, Πευκάκια, Περισσό, Νέο Ψυχικό, Χαλάνδρι, Ηλιούπολη, Κολωνό, Αμπελόκηπους, Πανόρμου, Γκύζη, Νέα Σμύρνη και Εξάρχεια.
Το κείμενο σε μορφή .pdf
Πολύ πριν από την καραντίνα και το #menoumespiti, όλες είχαμε ακούσει φωνές από το δίπλα διαμέρισμα, είχαμε παρατηρήσει κάποια φίλη με σημάδια, είχαμε διαβάσει ιστορίες γυναικοκτονιών, παρενοχλήσεων και βιασμών, είχαμε δει παιδιά να κρύβουν μυστικά ή είχαμε βιώσει οι ίδιες τόση πίεση, που η ‘οικογενειακή εστία’ έμοιαζε με ασφυκτικό κλοιό. Πολύ πριν την καραντίνα είχαμε παρατηρήσει ότι οι σχέσεις κεκλεισμένων των θυρών παράγουν βία και καταπίεση, σχέσεις επιβολής που έχουν τις ρίζες τους στην ίδια την πατριαρχία και τις ιδιοκτησιακές της καταβολές.
Η ένταση της προβολής του ταγκ περί παραμονής στο σπίτι παίρνει σάρκα και οστά μερικές μέρες μετά την άφιξη του λεωφορείου από τους άγιους εκείνους τόπους. Ο τρόπος αλλά και η αναγκαιότητα που προβάλλεται έχει να κάνει με μία εξίσου άγια υποχρέωση, να μείνουμε στο σπίτι. Το σπίτι λοιπόν προβάλλεται ως το ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο προστατευόμαστε, μειώνοντας τις συναναστροφές μας. Το θέμα στο οποίο θέλουμε εμείς να σταθούμε όμως είναι ότι η ίδια η ουσία του #menoumespiti αφορά την ιερότητα του σπιτιού, του καθαγιασμού του και την αναγωγή του σε δίχως κριτική ασφαλές περιβάλλον.
Το σπίτι στο ελληνικό γίγνεσθαι αποτελούσε πάντα προσωπική υπόθεση, με τον άντρα να αποτελεί την κορυφή της πυραμίδας των εξουσιών που εμπλέκονται, εντός του ‘οίκου’. Μπορεί να σοκάρουν οι ειδήσεις περί βίας εντός της οικογένειας αλλά η αλήθεια είναι πως η πυρηνική οικογένεια και δη η αγιοποίησή της είναι τα σχήματα που πρώτα παράγουν την πατριαρχία. Αυτό συμβαίνει διότι κάθε παιδί όταν γεννιέται μαθαίνει πώς να φέρεται, τον τρόπο που ντύνεται, με ποιόν κάνει παρέα, αν μπορεί ή όχι να κλάψει (βάσει φύλου πάντα, άλλωστε θυμόμαστε καλά από μικρές ότι οι άντρες δεν κλαίνε – ή μήπως κλαίνε αλλά τους μαθαίνουν από μικρούς να είναι σκληροί;), αν μπορεί ή αν πρέπει να έχει ευαισθησίες κοκ με βάση τί υπάρχει ανάμεσα από τα πόδια του, πάντα βάσει φύλου και όχι αναγκών και επιθυμιών του ατόμου. Σε αυτήν την διαδικασία οι γονείς, ακόμα και όταν ενίοτε έχουν καλές προθέσεις δεν μπορούν εύκολα να ξεφύγουν από τα κοινωνικά πρότυπα γιατί οι ίδιοι πρώτοι και πρώτες δεν τα έχουν αποτινάξει.Έτσι, διαιωνίζουν στερεότυπα που δεν πηγάζουν για παράδειγμα από το ίδιο το παιδί και τις ανάγκες του αλλά από τα κοινωνικά όρια σχετικά με το τί σημαίνει άντρας, γυναίκα, έθνος, θρησκεία, πολιτεία, γάμος.
Και κάπως βγαίνει το συμπέρασμα ότι μέσα στο πλαίσιο του γάμου όλα επιτρέπονται. Οι δεσμοί αίματος και γάμου στέκονται αρκετοί για να οπλίσουν τα χέρια που σηκώνονται: ένα θείο που βάζει χέρι, ένα πατέρα που δέρνει, μια μάνα που θα το αποσιωπήσει. Γύρω από το μανδύα του έθνους, της οικογένειας και της θρησκείας κάποιοι αισθάνονται ασφαλείς και προστατευμένοι να επιβληθούν με σωματικούς, σεξουαλικούς, οικονομικούς και ψυχικούς όρους. Σφαλιάρες και βιασμοί, εκμετάλλευση και απειλές (ο χριστούλης τα είπε εξάλλου: η δε γυνή να φοβάται τον άντρα), όλα προκύπτουν από αυτή την οικογενειακή ιερότητα, που χρειάζεται κλειστές πόρτες για να επιβιώσει. Γι’ αυτούς η σεξιστική βία ενσαρκώνεται μόνο έξω από τα οικογενειακά δεσμά, στους ‘τρελούς’* και τους ‘δράκους’, που καραδοκούν στα σκοτεινά στενά, αργά τη νύχτα.
Εν μέσω καραντίνας στο σήμερα, παρατηρούμε να παίρνονται μέτρα που κατά βάση λειτουργούν με όρους περιοριστικούς και στρατιωτικούς, παρά υγειονομικούς. Την ίδια στιγμή που το κράτος θα έπρεπε να προσλαμβάνει ιατρικό προσωπικό και να αγοράζει τεστ ανίχνευσης του ιού ή έστω να παρέχει μέτρα προστασίας στο νοσηλευτικό κι ιατρικό προσωπικό, επιλέγει να πληρώνει χιλιάρικα για τα καύσιμα των F16 και να εξοπλίζει μπάτσους και security να ‘φυλάνε’ τις γειτονιές μας. Μάλιστα, στρώνεται το χαλί ώστε να διαιωνιστεί η στρατιωτικοποιημένη καθαρή πόλη και όσα από τα μέτρα συμφέρουν την κυριαρχία για την επιβολή της στους από τα κάτω. Ανάμεσα σε όλες τις ανεπάρκειες του κράτους απέναντι στην αντιμετώπιση αυτής της πανδημίας, που έχουν οδηγήσει στην επιβολή ακραίων μέτρων ελέγχου για τη δήθεν προστασία των πολιτών, βλέπουμε το #menoymespiti να παίρνει σάρκα και οστά, με όρους που δε σχεδιάζει να καλύψει. Και το ερώτημα είναι: εμείς πώς να μείνουμε σπίτι; Τα μέτρα που έχουν παρθεί δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα γιατί δε μας χωράνε όλες, γιατί κάποιες δεν έχουμε σπίτι, γιατί κάποιοι μένουμε σε ένα υπόγειο 50τμ με άλλους δέκα, γιατί κάποιες δεν έχουμε την πολυτέλεια να μένουμε σε σπίτι με ασφάλεια.
Μας υποχρεώνουν να κάνουμε καραντίνα με τους καταπιεστές μας, αναγκάζουν τα παιδιά να έρχονται κάθε μέρα αντιμέτωπα με τσακωμούς και τοξικά περιβάλλοντα για την σωματική αλλά και ψυχική τους υγεία, χωρίς να υπάρχει καμία διέξοδος. Πολλές έχουμε αναγκαστεί για οικονομικούς και πρακτικούς λόγους να γυρίσουμε σε βίαιους πρώην, σε περιοριστικούς γονείς, σε μια κακοποιητική σχέση γιατί πρέπει να ‘μένουμε σπίτι’. Από την μία μέρα στην άλλη το κράτος επέβαλλε πως δε θα μπορούμε να κυκλοφορούμε ή αν το κάνουμε “χωρίς λόγο” θα πρέπει να δώσουμε 150 από τα 800 ευρώ που θα μας δώσει (όταν και αν τα δικαιούμαστε, καθώς πολλές από εμάς δουλεύουν μαύρα ή χωρίς συμβάσεις). Δίνοντας μας 6 ή 8 επιλογές για μετακίνηση απλά επιβεβαιώνει την αδιαφορία του για οποιαδήποτε άλλη ανάγκη δεν αναγνωρίζει ή δεν ενδιαφέρεται να ορίσει.
Κλεισμένοι στα σπίτια μας, με την τρομοκρατία των ΜΜΕ να παίζει ολημερίς στις οθόνες μας, αποξενωνόμαστε όλο και περισσότερο, γυρνάμε το κεφάλι, κλείνουμε τα παράθυρα όταν ακούμε φωνές και χαστούκια και δε μας απασχολεί τίποτα πέρα από το πως δε θα μολυνθούμε και θα μείνουμε υγιείς**. Ο εγκλεισμός στο σπίτι είναι οριακός για σχέσεις βίαιες και προϋπάρχουσες εντάσεις. Οι καταπιεσμένες δε μπορούν να ζητήσουν βοήθεια, να πάρουν χώρο, να κερδίσουν χρόνο και αέρα, με τον κακοποιητή να βρίσκεται στο ίδιο σπίτι. Ήδη έχουν σημειωθεί πολλές γυναικοκτονίες ανά τον κόσμο με τον κυρίαρχο λόγο για άλλη μια φορά να ξεπλένει τους θύτες, στη συγκεκριμένη συγκυρία παρουσιάζει ως αφορμή για τις δολοφονίες να στέκεται η καραντίνα.
Όποιος σηκώνει χέρι δεν το κάνει γιατί παρεκκλίνει κοινωνικά ή γιατί η καραντίνα του βάρεσε στο κεφάλι– αντιθέτως αποτελεί την ενσάρκωση της θρησκείας, της εξουσίας, της ιδιοκτησίας, της επιβολής (λεξούλες που θυμίζουν κράτος και κεφάλαιο…).
Το #menoumespiti παρουσιάζεται από πολλούς σαν μία συνθήκη ειδυλλιακή. Επιτέλους έχουμε χρόνο να μαγειρέψουμε, να παίξουμε επιτραπέζια, να ασχοληθούμε με τον κήπο, να διαβάσουμε το αγαπημένο μας βιβλίο, να έρθουμε πιο κοντά με την οικογένεια μας. Ναι, ίσως σε μια άλλη πραγματικότητα να ήταν όντως.Σε αυτήν όμως διαψεύδουμε το φαντασιακό τους κάθε φορά που μια από μας πάει να σπάσει τη σιωπή της στο αστυνομικό τμήμα και τη διώχνουν(27/03/2020), κάθε φορά που γράψαμε ψέμα στο χαρτάκι ότι πάμε σούπερ μάρκετ για να κερδίσουμε χρόνο μακριά του, κάθε φορά που προσπαθήσαμε να μιλήσουμε κρυφά στο τηλέφωνο.
Αν απειλείσαι ή πιέζεσαι, μη περιορίζεσαι στις 6 ή 8 επιλογές. Βγες έξω και σε περίπτωση ελέγχου διεκδίκησε το δικαίωμα να είσαι ασφαλής. Η αυτοπροστασία δεν αφορά μόνο τη μετάδοση του ιού, αλλά και την σωματική και ψυχική σου ακεραιότητα.
Μίλησε σε όποιον/όποια πιστεύεις ότι θα σε ακούσει.
Ψάξε τη δομή αλληλεγγύης της γειτονιάς σου.***
Αν ακούσεις φωνές στο δίπλα διαμέρισμα ή στο δρόμο, μη τις αγνοήσεις: δεν επιτίθεται ο covid-19.
*χρησιμοποιούμε την λέξη τρελός όχι γιατί πιστεύουμε στη λογική του υγιούς πολίτη και τον παραλογισμό του ψυχικά ασθενή (μάλλον το αντίθετο) αλλά γιατί χρησιμοποιείται από τα μίντια ως κάτι εξωκοινωνικό. Είμαστε υπέρ της τρέλας στο σήμερα! Από τους τρελούς ζητάμε μια συγνώμη…
**δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε τη μεταδοτικότητα του ιού ή να προσδιορίσουμε ακόμα τους κινδύνους που φέρει η ίδια η ασθένεια, μιας και οι γιατροί και οι επιστήμονες δεν έχουνε σίγουρα συμπεράσματα στο τώρα. Αναγνωρίζουμε όμως ότι η μετακύληση της ευθύνης από το κράτος στο άτομο, με την επιβολή τόσο αυστηρών μέτρων είναι τουλάχιστον ανεύθυνη. Η ατομική και κοινωνική ευθύνη είναι απαραίτητη και προ κορωνοϊού, δεν επιβάλλεται με στρατιωτικά μέτρα και δε συνεπάγεται με φιλοτομαρισμό και αδιαφορία.
***Στη γειτονιά των Εξαρχείων, είναι ανοιχτή η δομή αλληλεγγύης της κατάληψης Δερβενίων 56, κάθε Τετάρτη από τις 16.00 και κάθε Σάββατο από τις 12.00, για όλο τον Απρίλιο. Θα βρισκόμαστε εκεί.
Ατομική και κοινωνική ευθύνη είναι να αγωνίζεσαι.
Αναρχική ομάδα Iter impia
iterimpia@espiv.net
Η δημόσια σφαίρα είναι υπό την επιρροή του κορωνοϊού και τα μέτρα που παίρνονται σχετικά, αλλάζουν ριζικά τις ζωές μας. Παρόλα αυτά το κράτος έχει χαράξει την πολιτική του πάνω στις ζωές μας και πριν τον ιό, τόσο στην υγεία όσο και στο σύνολο της κοινωνικής ζωής. Οι αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης, οι διευκολύνσεις στη μαύρη εργασία με τις μειώσεις των προστίμων, αλλά και η περαιτέρω υποβάθμιση των κρατικών δομών υγείας, στρώνοντας το δρόμο για την ιδιωτικοποίησή τους είναι μόνο λίγα παραδείγματα. Οι μόνες δουλειές που γεννήθηκαν δεν ήταν παρά οι χιλιάδες προσλήψεις μπάτσων, ειδικών φρουρών και δελτάδων.
Στον Έβρο, οι τραμπουκισμοί, οι ξυλοδαρμοί, τα ξεγυμνώματα, οι ληστείες και οι δολοφονίες μεταναστών/τριών της ελληνικής αστυνομίας και της FRONTEX, με τα ευχολόγια και τα λεφτά των ευρωπαϊκών μηχανισμών, βαφτίζονται ηρωισμός. Οι μετανάστες/τριες, αυτοί/ές οι «ανάξιοι/ες» να ζήσουν, να ξεφύγουν από τον πόλεμο (στρατιωτικό και οικονομικό) που επιβάλλεται στους τόπους τους, αποτέλεσαν για άλλη μια φορά τον «μολυσματικό», τον «εισβολέα», τον «εγκληματία» θύμισαν στους υπηκόους γιατί «πρέπει» να υπάρχει κράτος. Για να καταστέλλει, να εκφοβίζει, να διασφαλίζει εθνική άρα και διαταξική ειρήνη δημιουργώντας εχθρούς, μηδενίζοντας κάθε αντίδραση, κάθε φωνή και κάθε πράξη αντίστασης στη λαίλαπα του μισανθρωπισμού. Ταυτόχρονα ο υπόλοιπος πλανήτης, από τη Χιλή μέχρι τη Γαλλία και το Χονγκ Κονγκ έβριθε από διαφορετικής κλίμακας και έντασης εξεγέρσεις, απεργιακούς αγώνες και κινήματα αλληλεγγύης.
Κεντρική πολιτική του κράτους είναι ούτως ή αλλιώς η μετακύλιση της ευθύνης στο άτομο για τα δεινά που του συμβαίνουν, γιατί είναι άνεργος, γιατί αναγκάστηκε να γίνει μετανάστης, γιατί δεν έχει πρόσβαση στην περίθαλψη. Έτσι, στο ξέσπασμα της υγειονομικής κρίσης και στην Ευρώπη η καθημερινότητά μας έχει δεχθεί καίρια πλήγματα.
Το κράτος όσο μας κουνάει το δάχτυλο για να μείνουμε απομονωμένοι με το πρόσχημα της διαφύλαξης της δημόσιας υγείας στρώνει το χαλί στην εκμηδένιση των αντιστάσεών μας. Την ίδια ώρα που οι γιατροί και το υγειονομικό προσωπικό που κατά τα άλλα χειροκροτούνται στο μπαλκόνι, κάνουν καθημερινά καταγγελίες για τις τεράστιες ελλείψεις στα νοσοκομεία, ζητάν προσλήψεις συναδέλφων, μάσκες και υλικό. Αντιθέτως τα κονδύλια δίνονται για την ενίσχυση των ιδιωτικών κλινικών, που δεν επιτάσσονται, αλλά διπλοπληρώνονται. Τα τεστ παραμένουν διαθέσιμα όχι σε όσους και όσες παρουσιάζουν συμπτώματα ή τους υγειονομικούς αλλά σε όσους έχουν να τα πληρώσουν. Η μαζική εφαρμογή των τεστ σε πληθυσμό που δεν νοσεί και στο υγειονομικό προσωπικό έχει δοκιμαστεί ως εναλλακτική των περιοριστικών μέτρων σε άλλες χώρες.
Οι κοινωνικές μας επαφές έχουν επενδυθεί με φόβο, η ζωή μας έχει ανατεθεί στα δελτία των 8, σε ειδικούς και εμπειρογνώμονες. Ο κρατικός έλεγχος κρύβεται πίσω από τις νέες τεχνολογίες πειθάρχησης που δοκιμάζονται σε πληθυσμούς-αγέλες. Οι τσέπες μας γέμισαν με χαρτάκια για να κυκλοφορούμε στην πόλη. Η συνεχής αυτοεπιτήρηση, ο εγκλεισμός στο όνομα της «ατομικής ευθύνης» για την προστασία του συνόλου, ο βομβαρδισμός μας με πληροφορίες, η περιθωριοποίηση των ευπαθών ομάδων (σε ταξικό, φυλετικό, οικονομικό και υγειονομικό επίπεδο) είναι τα συνειδησιακά μέσα που χρησιμοποιεί το σύστημα για να μας κάνει να μη δούμε τις τραγικές ελλείψεις του και να δικαιολογήσουμε το βαρύ χέρι της καταστολής του.
Ο δημόσιος χώρος έχει παραδοθεί σε μπάτσους διαφόρων ειδών που λειτουργούν ως σερίφηδες μέσα σε άδειους δρόμους -γίνεται καιρό τώρα λόγος και για τον στρατό, ώστε να συνηθίζουν οι μάζες και σε αυτό το ενδεχόμενο. Βλέπουμε έτσι εν μέσω «πανδημίας», την εκκένωση της κατάληψης των μεταναστών στο Γκίνη, τη σύλληψη Τούρκων αγωνιστών/τριών, το κόψιμο του ρεύματος στη ΒΙΟΜΕ, την επιβολή αδειάσματος της πανεπιστημιούπολης, την απόπειρα ξεσπιτώματος των εστιακών φοιτητών που απετράπη με τον συλλογικό τους αγώνα, το κάλεσμα συντρόφων και συντροφισσών από εισαγγελείς με στημένα κατηγορητήρια -και το κοντέρ συνεχίζει να γράφει. Παράλληλα τα πλάνα της «ασφυκτικά» γεμάτης παραλίας της Θεσσαλονίκης, που έδειξαν όλα τα ΜΜΕ, βρωμάνε φιάσκο και διαψεύδονται από ανθρώπους που μας πληροφορούν και αναδεικνύουν πως αυτά ήταν πλάνα αρχείου ή πειραγμένα και μονταρισμένα. Αλήθεια σε τι εξυπηρετεί κάτι τέτοιο, αν όχι στη νομιμοποίηση δυσμενέστερων μέτρων για την κυκλοφορία; Είναι η προοικονόμηση της επίρριψης ευθυνών στις μάζες, όταν τα νοσοκομεία που υποβάθμιζαν τόσα χρόνια οι κρατικές πολιτικές καταρρεύσουν τελείως.
Στα εργασιακά γίνονται τεράστια βήματα για ρυθμίσεις προς όφελος των αφεντικών, οι οποίες γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν θα φύγουν μετά την «έκτακτη» συνθήκη από μόνες τους. Μαζικοποιείται η εκ περιτροπής εργασία, ναρκοθετείται το δώρο του Πάσχα, γίνονται αποδεκτές οι απολύσεις χιλιάδων εργαζόμενων και όλοι κάνουν πως δεν γνωρίζουν για τους χιλιάδες υποδηλωμένους/ες, που εν μια νυκτί χάσανε τις δουλειές, ή τους «μαύρους/ες» εργαζόμενους/ες που δεν δικαιούνται τίποτα και από πουθενά, όπως και ο μεγάλος αριθμός ανέργων. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας μπήκε κι αυτή σε εφαρμογή στα σούπερ μάρκετ, αλλά μαζεύτηκε άρον άρον απο τους αρμόδιους λόγω ελάχιστων κερδών για τα αφεντικά. Οι ταμίες, οι ντελιβεράδες, οι καθαρίστριες, οι τηλεφωνητές, οι αποθηκάριοι, οι εργάτες και εργάτριες στα εργοστάσια και άλλοι χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες που συνεχίσουν να δουλεύουν ξεζουμίζονται χωρίς καμία πρόνοια, αναλώσιμοι στη μάχη της αύξησης της κερδοφορίας κλάδων εν μέσω κρίσης.
Το επίδομα που δίνεται στους εργαζομένους και τις εργαζόμενες είναι ουσιαστικά πιο κάτω από τον κατώτατο μισθό ενώ το ρεύμα, το νοίκι, το νερό συνεχίζουν να τρέχουν. Οι υπόλοιποι/ες εργαζόμενοι/ες δουλεύουν στον «παράδεισο» της τηλεεργασίας, η οποία έχει ανοίξει την κερκόπορτα της εκμηδένισης του προσωπικού χρόνου και χώρου. Από την άλλη, αν δουλεύεις σε κάποιο κάτεργο τύπου Teleperformance, το σπίτι σου θα βιντεοσκοπείται κι αν θέλεις να κρατήσεις το μισθό σου οφείλεις να συμμορφωθείς! Αλλιώς υπάρχουν άλλοι τόσοι στη γωνία που περιμένουν, είσαι ήδη τυχερός.
Η «άνωθεν» αυτή βία έχει και τα καλά της. Αφήνει εκτεθειμένους όλους τους θιασώτες των κρατικών επιλογών σε σχέση με την ωμότητα των επιλογών τους και αφαιρεί τα καλλωπιστικά στοιχεία. Με λίγα λόγια φανερώνει τι ακριβώς σημαίνει η συναίνεση στη διαιώνιση αυτού του συστήματος. «Πεθάνετε σπίτι όσοι και όσες δεν έχετε να πληρώσετε ιδιωτικά νοσήλεια, ψοφήστε όσοι τα σπίτια σας τα πήραν οι τράπεζες και οι επενδυτές για να τα κάνουν airbnb, σβήστε αργά όσοι χαλάσατε την υγεία σας πάνω στα σκυμμένα εργατικά 10ωρα, ψοφήστε όσοι και όσες τολμήσατε να μπείτε σε μια βάρκα και στοιβαχτείτε στην ελευθερία των μαζικών κολαστηρίων, μιας Δύσης-Φρούριο. Πεθάνετε βουβοί όσοι εξεγείρεστε στα κέντρα κράτησης και τις φυλακές, όσοι τολμήσατε να επιτεθείτε σε καπιταλιστικούς στόχους και απαλλοτριώσατε τα ελάχιστα από τον πλούτο που παράγετε, σβήστε, όσο οι ελεύθεροι πολίτες χάνουν τα λογικά τους μέσα στους τοίχους των οικιακών τους κελιών».
Φέρνει ταυτόχρονα τον κάθε φιλήσυχο πολίτη προ των ευθυνών του. Όχι της «ατομικής ευθύνης» που με μανία επαναλαμβάνουν όλα τα φερέφωνα του καπιταλισμού φοβούμενα το πολιτικό κόστος. Αλλά της ευθύνης, τόσο ατομικής, όσο και συλλογικής που κάθε άνθρωπος αναλαμβάνει εντασσόμενος σε ένα σύνολο που το λένε κοινωνία, κάθε μέρα, κάθε ώρα και σε κάθε περίσταση. Της ευθύνης να αρνηθούμε να σηκώσουμε εμείς οι από τα κάτω άλλη μια κρίση στην πλάτη μας για να κερδίζουνε τα αφεντικά μας. Της ευθύνης να στήσουμε αναχώματα στο βάθεμα της εκμετάλλευσης, της υποτίμησης, της αναξιοπρέπειας. Της άρνησης του φιλοτομαρισμού, της απομόνωσης, της διαιώνισης των διαχωρισμών των από τα κάτω βάσει φύλου, θρησκείας, χρώματος, εθνικότητας και σεξουαλικής προτίμησης. Του επαναπροσδιορισμού, ακόμα-ακόμα, των αναγκών και του τρόπου ζωής που γεννά ο καπιταλισμός. Η συγκέντρωσή μας σε ασφυκτικά αστικά περιβάλλοντα σε βάρος της ισορροπίας των οικοσυστημάτων, η εντατικοποίηση της παραγωγής για το ανερμάτιστο της κατανάλωσης, αποτελούν βασικούς κρίκους στην αλυσίδα που μας έφερε ως εδώ. Έτσι και αλλιώς, ο αυτοπεριορισμός, η αυτοπροστασία και τα στοιχειώδη μέσα προστασίας αποτέλεσαν κοινή συνείδηση στους περισσότερους από την πρώτη στιγμή.
Δεν υπάρχει τίποτα φυσικό σε αυτό το παιχνίδι της σφαγής, τίποτα που πρέπει να δικαιολογήσουμε, καμία κρίση που πρέπει να επιλύσουμε εμείς. Η καταστολή δεν είναι φάρμακο, είναι το δυστοπικό μέλλον που επιφυλάσσεται σε κάθε αντίσταση. Χτίζουμε δίκτυα αυτοπροστασίας, αλληλεγγύης και επαφής στη γειτονιά, την πολυκατοικία και τις δομές μας. Μένουμε αλληλέγγυοι/ες για να δώσουμε μαζί τους αγώνες που έρχονται. Έχουμε στον νου μας τον διπλανό μας και τη διπλανή μας, ειδικά όσων η συνθήκη του «μένουμε σπίτι» είναι, είτε αδύνατη όπως άστεγοι, μετανάστριες, είτε πιο επικίνδυνη λόγω της όξυνσης περιστατικών -ενδοοικογενειακής και μη- σεξιστικής βίας. Σπάμε τον φόβο με τον οποίο μας έχουν τυλίξει, γιατί ο δικός μας εχθρός δεν είναι αόρατος. Και υποσχόμαστε πως η ευθύνη θα αποδοθεί σε κράτος και αφεντικά στο ακέραιο, τόσο συλλογικά όσο και ατομικά.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΩΝ ΚΕΝΤΡΩΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΚΟΙΝΟΙ
Κατάληψη Δερβενίων 56
dervenion56@riseup.net
Απρίλης 2020
Η κατάληψη Δερβενίων 56 θα είναι ανοιχτή τόσο για να ανταλλάξουμε και να προμηθευτούμε είδη πρώτης ανάγκης, όσο και για όποιον/α χρειάζεται βοήθεια ή απλά κουβέντα και παρέα.
▪ κάθε Τετάρτη 16:00 έως 18:30
▪ κάθε Σάββατο 12:00 έως 15:00
για όλον τον Απρίλη
τηλέφωνο επικοινωνίας: 694 5726 106
Χρειάζονται:
▪ Ζυμαρικά, ρύζι, όσπρια
▪ Κονσέρβες
▪ Λάδι
▪ Γάλα
▪ Παιδικά τρόφιμα
▪ Συσκευασμένα τρόφιμα (κρουασάν, μπισκότα κτλ)
▪ Λαχανικά
▪ Είδη υγιεινής
▪ Ρουχισμός
▪ Καθαριστικά
και άλλα είδη πρώτης ανάγκης
* Μέρος των πραγμάτων θα δοθεί στους κρατούμενους μετανάστες στην Αμυγδαλέζα
Το κείμενο σε μορφή .pdf
