ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΕΠΩΝΥΜΟ
Το βράδυ της 12ης Ιουνίου 2018 ομάδα ατόμων με καλυμμένα χαρακτηριστικά εισβάλλει βίαια στην κατάληψη Αραχώβης 44 και σε μια αστυνομικού τύπου επιδρομή επιχειρεί -και καταφέρνει αρχικά- να εκκενώσει την κατάληψη από όσους μένουν εκεί.
Οι τραμπούκοι χτυπούν, κλέβουν, εξευτελίζουν και τελικά πετούν στο δρόμο τους κατοίκους της κατάληψης. Ως αιτιολόγηση για τις ενέργειες αυτές αναφέρουν την ύπαρξη ναρκωτικών, περιστατικά σεξισμού και βίας, ακόμη και παραφιλολογία περί τζιχαντιστών, άμεση αναπαραγωγή ιστοριών από συστημικά μέσα.
Στην επιδρομή αυτή, δίνεται άμεσα απάντηση και μέσα στις επόμενες ώρες αναρχικοί/ες αλληλέγγυοι μαζί με τους κατοίκους του ανακαταλαμβάνουν το χώρο και διώχνουν τους ελάχιστους αλλα πολύ συγκεκριμένους και γνώριμους τραμπούκους που έχουν μείνει, χωρίςσωματική αντιπαράθεση. Μέχρι το πρωί ο χώρος αλλάζει χέρια ξανά, αφού οι τραμπούκοι επιστρέφουν τη στιγμή που οι μετανάστες αφήνονται μόνοι. Το βραδυ της 13ης ιουνίου, μετά από μια μαζική συνέλευση στο Πολυτεχνείο, η Αραχώβης 44 ανακαταλαμβάνεται οριστικά από τους κατοίκους της μαζί με αλληλέγγυους. Οι αλληλέγγυοι παραμένουν στο χώρο και βοηθούν τις επόμενες μέρες στην περιφρούρησή του. Τόσο οι κάτοικοι της κατάληψης όσο και η συνέλευση που σχηματίζεται με αφορμή την απόπειρα εκκένωσης, καταγγέλουν το περιστατικό με κείμενά τους.
Μια παλιά ιστορία
Ποια είναι όμως τα άτομα που επιχείρησαν αυτήν την εκκένωση; Θα περίμενε κανείς μια τέτοιου είδους ενέργεια να πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο δράσης του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού, ή κάποιου φασιστικού μορφώματος. Στην πραγματικότητα δεν ισχύει τίποτα από αυτά μιας και την εκκένωση πραγματοποίησε μια ομαδοποίηση που τοποθετεί τον εαυτό της στο α/α χώρο. Η αυτοαποκαλούμενη Security Team. Και πλέον επιβάλλεται να ανοίξει μια κουβέντα η οποία έπρεπε να έχει ανοίξει από καιρό.
Αποτελούμενη από πρώην άτομα του χώρου, μπράβους και διαφόρων τύπων πολιτικούς μικρο-παράγοντες, η Security team ( η αλλιώς «Ομάδα Περιφρούρισης Προσφυγικών Καταλήψεων Εξαρχείων»!) ανήκει σε μια συγκεκριμένη οργάνωση, την γνωστή Αντιεξουσιαστική Κίνηση (με πιθανότητα να πρόσκειται και σε άλλες), στο όνομα των οποίων υποστηρίζει ότι δρα (βλέπε ‘Όλα τα Εξάρχεια συμφωνούν με την εκκένωση’ και ‘έχουμε τη στήριξη 7 συλλογικοτήτων’) και οι οποίες μέχρι και σήμερα δεν έχουν αρθρώσει δημόσιο λόγο με κάποια ανάληψη ευθύνης. Η ομάδα αυτή υπάρχει εδώ και περίπου δύο χρόνια στην περιοχή των Εξαρχείων, παρεμβαίνοντας με διάφορες αφορμές στους δημόσιους χώρους αλλά και στον τρόπο λειτουργίας των μεταναστευτικών καταλήψεων με σκοπό να εφαρμόσει μια ιδιότυπη αστυνόμευση. Από ευθείες απειλές και μπραβιλίκια κατά τη διάρκεια παρέμβασης (κατά της πολιτικοποίησης των μεταναστών) στην Κατάληψη της Κάνιγγος 22, εκδίωξη μέρους του αλληλέγγυου σώματος στην κατάληψη της Νοταρά 26 -προπύργιο της Α.Κ.-, ανεπιτυχή προσπάθεια με κάθε μέσο (πρώτα με το άγριο μετά με το καλό) να βάλει το πόδι της στην κατάληψη της Rosa de Foc, μέχρι και ανάμιξη (μεταξύ άλλων) στις πρόσφατες εκκαθαρίσεις στην πλατεία στο όνομα των αντι-μαφια δράσεων από διάφορες ομάδες: επιθέσεις στους μετανάστες-πωλητές «παράνομων» τσιγάρων, καταστροφή των εμπορευμάτων- στο πνέυμα της Χρυσής Αυγής στις λαϊκές- και έλεγχος του ποιος πουλάει φαγητό ή οτιδήποτε άλλο πάνω στην πλατεία.
Τα γεγονότα της Αραχώβης δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία, ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Δεν είναι η πρωτη τους επέμβαση, είναι όμως η πρώτη τόσο ισοπεδωτικη.
Οι συνθήκες
Όσο και να ξαφνιάζει ίσως ή να απογοητεύει η ύπαρξη μιας τέτοιας γκρούπας μέσα στο χώρο -πολιτικό και φυσικό- των Εξαρχείων, δεν είναι κάτι το αναπάντεχο. Αρκεί να σκεφτούμε τις συνθήκες που διαμορφώνονται από το 2015 στην περιοχή: Το άνοιγμα πολλών καταλήψεων στέγης για μετανάστες, έρχεται να προστεθεί στην ήδη έντονη κινηματική δραστηριότητα. Επιπλέον, τον πρώτο καιρό μεγάλη είναι και η προσέλευση αλληλέγγυων ατόμων για βοήθεια προς τους μετανάστες, που σταδιακά τα επόμενα χρόνια μειώνεται, είτε επειδή το θέμα δεν είναι πια «πρωτοσέλιδο», είτε επειδή τα άτομα αυτά απωθούνται από την σκληρή γραμμή της Α.Κ. που διαφεντεύει μέρος των μεταναστευτικών δομών. Από την άλλη, σταδιακά η περιοχή των Εξαρχείων μπαίνει σε ρυθμούς «εξευγενισμού» που αντανακλώνται με την άνθιση επενδύσεων τύπου airbnb, εξαγγελίες για σταθμό μετρό πάνω στην πλατεία, ή την πρόθεση του Δήμου Αθηναίων να μετατρέψει το Πολυτεχνείο σε μουσείο (φυσικά η απάιτηση για εξευγενισμό της περιοχής των Εξαρχείων δεν ξεκιναει το 2015, είναι μια ιστορία δεκαετιών, το τοπίο όμως αλλάζει δραστικά εξαιτίας των παραπάνω μέσα στην τελευταία τριετία).
Μια καλοσχηματισμένη πρόφαση του κράτους, που, με την ανάδειξη της περιοχής σε εναλλακτικό προορισμό, στοχεύει ευθέως στον περιορισμό και την καταστολή των κινηματικών διαδικασιών, στερώντας ένα- ένα τα κεκτημένα όσων ζουν και δρούν πολιτικά στην περιοχή. Έτσι ξεφυτρώνουν ομάδες κατοίκων και καταστηματαρχών που θέλουν να βάλουν τέλος στην «ανομία» και την «γκετοποίηση», ενώ πλέον το «άβατο» των Εξαρχείων αποκτά σταθερή θέση στους κύκλους συγκεκριμένων συστημικών μεσών που του αφιερώνουν εκτενή ρεπορτάζ με κάθε αφορμή και στη φρασεολογία της αντιπολίτευσης που απαιτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να «τελειώνουμε με τα Εξάρχεια».
«Κάποιος να κάνει κουμάντο!»
(ή αλλιώς, ο ρόλος της Security Team)
Το κράτος στρέφει τα μάτια αλλού για λίγο όσο οι μπάτσοι σπρώχνουν τις πιάτσες βολικά στην μόνη μη αστυνομούμενη (φαινομενικά) περιοχή της Αθήνας, εκεί όπου η δραστηριοποίηση μαφιών κάθε είδους μπορεί να ανθίσει.
Κάποιοι από τους πελάτες τους ή δυστυχώς τους εργαζόμενους της τυχαίνει να είναι και οι μετανάστες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν σημαντικότατα προβλήματα διαχείρισης της καθημερινής τους ζωής και βιωσιμότητας, από την εξασφάλιση των προς των ζην μέχρι το ‘σκότωμα’ του ατελείωτου χρόνου να περιμένουν είτε μια συνέντευξη για χαρτιά, είτε μια επανένωση, είτε μια δουλειά που δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα να πλησιάζει, μια ακόμη απο τις ‘επιτυχίες’ που ο ‘αριστερός’ ΣΥΡΙΖΑ έχει να επιδείξει πάνω στη διαχείριση του μεταναστευτικού.
Σε αυτό το πλαίσιο, της άνευ προηγουμένου κινηματικής δραστηριότητας και προσέλευσης μεταναστών, της δραστηριοποίησης των νόμιμων και παράνομων μαφιών και των προοπτικών εκμετάλλευσης της περιοχής έπρεπε πλέον να εφευρεθεί ένα νέο μακρύ χέρι του κράτους, ή έστω μια οντότητα που να δρα ως τέτοιο.
Κάποιοι λοιπόν «μυρίστηκαν τη φάση» και σχημάτισαν τη Security Team, η οποία συγκροτήθηκε από τα πάνω με πρόσχημα την ασφάλεια κάποιων (από τα κάτω) και πραγματικό σκοπό το όφελος κάποιων άλλων (από ακόμα πιο πάνω).
Ήρθε για να παίξει αρχικά το ρόλο του προστάτη, του χωροφύλακα του χωριού, χωρίς να της λείπει κανένα από τα χαρακτηριστικά όλων των μαντρόσκυλων του συστήματος: Εξουσιαστική συμπεριφορά, μάτσο χαρακτηριστικά, φασίζουσα νοοτροπία, ρατσιστικά κριτήρια και τάσεις ηγεμονισμού. Από νωρίς τάχθηκε ουσιαστικά κατά της πολιτικοποίησης των μεταναστών στο χώρο των καταλήψεων ενώ άρχισε σταδιακά μια άτυπη αστυνόμευση της περιοχής-συχνά με τις πλάτες ομάδων κατοίκων και καταστηματαρχών- εφαρμόζοντας κριτήρια αστικού δικαίου, «νόμιμου/παράνομου».
Μέσα στο προαναφερθέν πλαίσιο εξευγενισμού και ωραιοποίησης της περιοχής, οι μετανάστες/ιες δεν θα μπορούσαν φυσικά να είναι το παράταιρο που θα χάλαγε τη μόστρα. Συνεπώς, οι καταλήψεις στέγης μεταναστών θα πρέπει να είναι απαλλαγμένες από κάθε είδους προβληματικό στοιχείο, παραβατική συμπεριφορά, οι διαμένοντες τους αναμένεται να γνωρίζουν ως δια μαγείας τί σημαίνει αυτο- οργάνωση και οριζοντιότητα, να είναι καθαροί και χαμογελαστοί, ώστε όλα να δείχνουν ότι λειτουργούν ρολόι.
Για όποιους τυχαίνει να πέφτουν εκτός αυτού του πλαισίου, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Οι «εκκαθαριστές» των Εξαρχείων θα τους πετάξουν έξω με συνοπτικές διαδικασίες και θα τους αντικαταστήσουν με αναλώσιμους άλλους που θα «γράφουν» καλύτερα στο φακό. Όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Αραχωβής 44 δηλαδή.
Kι όμως η Security Team αποτελεί μόνο «τα χέρια», τους φαινομενικά ασύνδετους τραμπούκους που η «μαμά Α.Κ.» χρησιμοποιεί άτυπα ενώ την ίδια στιγμή διοργανώνει λαμπερά, «εναλλακτικά» φεστιβάλ με τη συμμετοχή διεθνών και ντόπιων ακαδημαϊκών και ακτιβιστών όσο παράλληλα χαράσσει μια πολύ επιτυχημένη επικοινωνιακά πορεία στο εξωτερικό, όπως μαρτυρά το πλήθος κόσμου που έρχεται κάτω από τις φτερούγες της να ζήσει την εμπειρία του να προσφέρεις αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.
Σύντομο ιστορικό
Το φθινόπωρο του 2015 μέσα στον «πυρετό» του μεταναστευτικού, κάποιες ομαδοποιήσεις του κινήματος μαζί με πολλές ατομικότητες, ξεκίνησαν ένα νέο τύπο κατάληψης, τις καταλήψεις στέγης μεταναστών/ριών. Η ιδιαιτερότητα αυτών των καταλήψεων είναι ότι εκ φύσεως δημιουργεί δύο ταχύτητες: από τη μία αυτοί που αποφασίζουν και αναλαμβάνουν την ευθύνη του ανοίγματος, από την άλλη αυτοί που μπαίνουν για να μείνουν. Ξεφεύγει δηλαδή από την κατάληψη όπως την ξέρουμε, που είναι η συνέχεια μια συνελευσιακής διαδικασίας και οι συμμετέχοντες/ουσες ισότιμα αποφασίζουν και πράττουν.
Τα επόμενα δύο χρόνια έγιναν περίπου δέκα τέτοιες καταλήψεις στην Αθήνα, κυρίως στη γειτονιά των Εξαρχείων αλλά και στην Αχαρνών. Σήμερα, όλες αυτές τελούν υπό τη σκεπή της Α.Κ. (με εξαιρέσεις το City Plaza και την Κάννιγγος 22) είτε άμεσα, είτε έμεσα μεσω περιφερειακών της όπως ο γνωστός Κ.
Από τους πρώτους μήνες της λειτουργίας αυτών των καταλήψεων, δημιουργούνται εντάσεις λόγω της αυστηρής «γραμμής» της Α.Κ. ενάντια στην πολιτικοποίηση των μεταναστών/ριών.
Είναι ειρωνικό που ορόσημο σε αυτά τα γεγονότα είναι το κτήριο της οδού Αραχώβης 44. Εκεί το φθινόπωρο του 2015 έγινε η πρώτη απόπειρα κατάληψης για στέγαση μεταναστών, που εγκαταλήφθηκε 2 μέρες μετά για να μεταφερθεί στην Νοταρά 26. Η κατάληψη αυτή είχε γίνει από αρκετό κόσμο, ομάδες και ατομικότητες, μεταξύ αυτών και η Α.Κ..
Στο ίδιο κτήριο περίπου έναν χρόνο αργότερα έγινε κατάληψη από το Συντονιστικό των Καταλήψεων Στέγης Μεταναστών, όχι για να ανοιχθεί ένα ακόμη σπίτι, αλλά για να στοιβαχθούν εκεί όσοι δεν ταίριαζαν στο επιθυμητό προφίλ μετανάστη: νέοι άντρες, χωρίς οικογένειες. Πιθανόν τα κριτήρια να ήταν και άλλα, που δεν γνωρίζουμε, κάτι σαν «δυσμενής μετάθεση». Το αποτέλεσμα πάντως ήταν ότι η συγκεκριμένη κατάληψη σύντομα έγινε ουσιαστικά μια αποθήκη ανθρώπων, μιας και στοιβάχθηκαν εκεί πολύ περισσότερα άτομα από όσα χωρούσαν και αφέθηκαν σε γενικές γραμμές στην τύχη τους. Μια κατάσταση που διαμορφώνεται από τους «εναλλακτικούς» διαχειριστές του μεταναστευτικού, που κρίνουν και διαχωρίζουν τους ανθρώπους με κριτήρια όπως: αν έχουν οικογένεια, αν είναι νέοι/ες και αν συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν αρέσει στις καταλήψεις τους. Έτσι, έστειλαν στην Αραχώβης 44 όποιον δεν τους άρεσε. Κάπως έτσι βγήκε και το παρατσούκλι της κατάληψης, «single men squat».
Το αποτέλεσμα αυτού του στοιβάγματος φαίνεται πως δεν άρεσε στους εμπνευστές του, ή τουλάχιστον στη Security Team τους, που προέβη στην εκκένωση. Δεν θέλει πτυχίο στην κοινωνιολογία για να καταλάβεις ότι αν στριμώχνεις ανθρώπους που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, που μπορεί να μην μιλάνε καν την ίδια γλώσσα, που δεν έχουν εισόδημα, ούτε τρόπο να το αποκτήσουν, η «παραβατικότητα» είναι μονόδρομος. Μια ακόμη ειρωνεία για τους αυτόκλητους σωτήρες μας, ότι εκκένωσαν το «δημιουργημά» τους, με αστυνομικού τύπου επιχείρηση και ανάλογο… αστυνομικό δελτίο μετά. Χρησιμοποιώντας σαν βασική αρχή την ολοκληρωτικής λογικής συλλογική ευθύνη, με αλληλοσυγκρουόμενες ανακοινώσεις και με το δίκαιο βάση νόμου. Γιατί το να δικαιολογείς μια εκκένωση λέγοντας ότι βρήκες μέσα «λαθραία» τσιγάρα και «μαϊμού» γυαλιά, ή η εφορία είσαι ή έχεις περίπτερο που χάνει πελατεία, πάντως όχι πολιτικό υποκείμενο. Μόνο μικροαστοί ετεροκαθορίζονται με βάση το νόμο.
Τις πταίει;
Σκοπός μας δεν είναι να ωραιοποιήσουμε καταστάσεις και να «αγιοποιήσουμε» κανέναν/καμία απλά και μόνο επειδή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και συγκυρία έτυχε να φέρει την ιδιότητα του μετανάστη/-ριας.Το κίνημα έχει ξεκαθαρίσει προ πολλού σε θεωρητικό και πρακτικό πλαίσιο το τί θεωρεί αξιακά ανεκτό ή μη και αυτό ισχύει για όλους/ες ανεξαιρέτως.
Μέσα στις συνθήκες που έχουν δημιουγηθεί όμως, οι ευθύνες του κινήματος αλληλεγγύης στους μετανάστες και δη στο καταληψιακό τους κομμάτι είναι μεγάλες και χρήζουν απολογισμού όσον αφορά στην αποτυχία δημιουργίας δεσμών (παρότι υπάρχουν εξαιρέσεις και γίνεται απόπειρα δημιουργίας ακόμα περισσότερων) τόσο μεταξύ των μεταναστών/ριων από διάφορες χώρες που αναγκάζονται να συμβιώσουν, όσο και μεταξύ μεταναστών – ντόπιων. Είναι απαραίτητο να οικοδομηθούν κοινότητες οι οποίες θα λειτουργούν με τρόπο τέτοιο που δε θα δημιουργούν ή προάγουν σχέσεις εξάρτησης και φόβου μέσω πρακτικών επιβολής.
Στο ερώτημα λοιπόν του αν φταίνε όλοι οι κάτοικοι για ό,τι μπορεί και να συνέβαινε (παλιότερα) στην Αραχώβης 44, η απάντηση είναι όχι. Διότι δεν απαιτούμε από ανθρώπους ανεξοικείωτους με την έννοια της αυτο-οργάνωσης, που δεν συγκρότησαν ποτέ τους συλλογικό σώμα κατά τη διαμονή τους εκεί, να επωμισθούν τις ευθύνες όλων. Όπως είπαν και οι ίδιοι οι καταληψίες «δεν τιμωρείς 3 άτομα όταν στο κτήριο μένουν 100». Όπως πιστεύουμε εμεις, δεν τιμωρείς 100 άτομα όταν υπάρχουν 3 προβληματικά και ακόμα περισσότερο όταν υπήρχαν συγκεκριμένοι «αρχηγοί», φυτεμένοι απ’έξω στο εσωτερικό της κατάληψης για να «εποπτεύουν», που γνώριζαν και δεν κινούσαν τις δέουσες συλλογικές διαδικασίες αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων. Η μικρή (σε χρονική διάρκεια) επαφή μας με τους μετανάστες που κατοικούν στην Αραχώβης 44 απέδειξε ότι οι ίδιοι δεν είχαν μέχρι τώρα καμία απολύτως εμπειρία συνδιαμόρφωσης και συν-απόφασης για θέματα που τους αφορούν άμεσα, ενώ συζητώντας μαζί τους, σε συνελεύσεις και εκτός αυτών, έχει φανεί τόσο ο δικός τους προβληματισμός για διάφορα σοβαρα θέματα της κατάληψης όσο και η ανάγκη τους για να βρεθούν λύσεις μεσω διαλόγου και συλλογικών διαδικασιών και όχι εντολών και τραμπουκισμού.
Δεν τελειώνει εδώ
Οι συνθήκες είναι ένας σημαντικός παράγοντας, αλλά αναμφίβολα υπάρχουν ευθύνες για την εμφάνιση παρασυστημικών μορφωμάτων όπως η security team. Οι ευθύνες αυτές μοιράζονται σε όλες και όλους εμάς που δραστηριοποιούμαστε στη γειτονιά των Εξαρχείων, μέσα και έξω από καταλήψεις ή συνελεύσεις που αφορούν το μεταναστευτικό και όχι μόνο. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι η security team και η Α.Κ. ηττήθηκαν. Μπορεί αυτη τη στιγμή να κρατούν μια αμυντική θέση, είναι αλήθεια ότι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μην τοποθετηθούν ανοιχτά δημοσιεύοντας ασυνάρτητα κείμενα με γελοία επιχειρήματα ώστε να θολώσουν τα νερά, πέταξαν λάσπη προς πάσα κατεύθυνση, δεν έχουν όμως παρατήσει τα όπλα. Μπορεί να μας ονομάζουν «παραπλανημένους» όμως εμεις εκτιμούμε ότι θα επιχειρήσουν μια εκ νέου κίνηση μόλις τα πράγματα φαίνονται να ησυχάζουν αν όχι στην Αραχώβης 44 τότε κάπου αλλού που θα μπορέσουν να δείξουν τη δύναμη τους. Για το λόγο αυτο είναι απαραίτητο οι ομάδες του χώρου να πάρουν θέση και να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι τραμπούκικες πρακτικές θα απαντώνται τη στιγμή που συμβαίνουν.
Από μεριά μας, δε μας λείπουν οι απαντήσεις ούτε και η διάθεση να τις βρούμε ανοίγοντας πολιτικό διάλογο με τα κομμάτια εκείνα που πραγματικά ανήκουν στον κινηματικό χώρο και όχι εκείνα που τον καπηλεύονται Άλλωστε η κοινή συνέλευση συλλογικοτήτων και ατόμων έδειξε δύο πράγματα: Αρχικά, έσπασε για μια ακόμη φορά το στερεότυπο του μετανάστη/ριας ως άβουλο ον που άγεται και φέρεται από τον εκάστοτε ισχυρό. Έπειτα ανέδειξε την ευκαιρία που έχει το κίνημα να συγκροτεί πολιτικές διαδικασίες που να περιέχουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα κομμάτια που το απαρτίζουν με τις διαφορές και τις ομοιότητες τους, κάτι που συμβάλει στο να επανακατακτηθεί σταδιακά η εξωστρέφεια τους και να ενδυναμωθούν οι ανοιχτές διαδικασίες, ειδικά σε μια περίοδο που ο χώρος δέχεται αλλεπάληλα χτυπήματα από το κράτος και τοτς αριστερούς διαχειριστές του.
Στις φασίζουσες νοοτροπίες και την εξουσιαστική συμπεριφορά -είτε προέρχονται από το ίδιο το σύστημα, είτε από ανεπίσημους εκπροσώπους τους, είτε ακόμη από τυχοδιώκτες μπράβους που είδαν φως και μπήκαν- έχουμε πολλά να αντιτάξουμε: Τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Την επίλυση των προβλημάτων με συνδιαμόρφωση μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Τη μάχη κατά των ίδιων των μαφιών, νόμιμων και παράνομων, και όχι κατά αυτών που οι μαφίες εκμεταλλεύονται. Τη διαρκή προσπάθεια για σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ ντόπιων και μεταναστών.
Γιατί το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε διαρκώς μέσα από όλα τα γεγονότα και τις αναλύσεις, είναι το ότι οι αγώνες μας ήταν και είναι κοινοί.
Συμμετέιχαμε στην ανακατήληψη του κτηρίου της Αραχώβης 44 ρίχνοντας την πόρτα. Μαζί με αυτή γκρεμίσαμε και κάθε φράχτη -κυριολεκτικό και μεταφορικό- που μας χώριζε από τους μετανάστες που ζούν εκεί.
Common Grounds
