Αλάνα | Εκδήλωση – Παρουσίαση Ομάδας

Κυριακή 11 Μαρτίου στην Κατάληψη Δερβενίων 56

5μμ-12πμ

Τουρνουά Subbuteo

Παρουσίαση Ομάδας & Προβολή Ντοκιμαντέρ

Μπαρ & Ποδοσφαιράκι

 

 

Αυτοπαρουσιαστικό

Στις αρχές του 2016 μια παρέα κοριτσιών αποφασίσαμε να φτιάξουμε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Εξαρχής γνωρίζαμε ότι η κρατούσα άποψη λέει ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί εκ φύσεως ανδρική υπόθεση μιας και η πατριαρχία έχει ιστορικά παράξει συγκεκριμένες αφηγήσεις γύρω από την αρρενωπότητα και τις βιολογικές διαφορές, που περιχαρακώνουν τα φύλα και εγκαθιδρύουν έμφυλους κοινωνικά κατασκευασμένους ρόλους και δυναμικές, άκρως αποτρεπτικές για την ενασχόληση των γυναικών με το ποδόσφαιρο.

Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τίποτα παραπάνω από το αποτέλεσμα της διαφορετικής κοινωνικοποίησης στην οποία υποβαλλόμαστε όλες/όλοι μας από την αρχή της ζωής μας, από τα ίδια τα βιώματα που φέρουμε ως άτομα, που εντοπίζονται στην παιδική μας ηλικία. Από την ενθάρρυνση των γονιών μας να ασχοληθούμε με το άθλημα που αρμόζει στο φύλο και τη θηλυκότητα/αρρενωπότητά μας, από τον τρόπο που είθισται να χωρίζονται τα αγόρια από τα κορίτσια την ώρα της γυμναστικής και εν τέλει από τις σεξιστικές συμπεριφορές που αποκρυσταλλώνονταν στο ελεύθερο παιχνίδι της γειτονιάς τα απογεύματα των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων.

Ακριβώς σε αυτά τα βιώματα εντοπίζεται και το δικό μας ζητούμενο, κόντρα σε κάθε είδους στερεοτυπικές αντιλήψεις, να δημιουργήσουμε τον χώρο, τις ευκαιρίες και τη δυνατότητα να παίζουμε μπάλα με όρους που εμείς έχουμε προκρίνει.

Ως πολιτικά υποκείμενα, αποφασίσαμε συνειδητά οι αρχές και οι αξίες που μας διέπουν να εμπεριέχονται ως πρωταρχικά στοιχεία και στην ομάδα που θέλαμε να φτιάξουμε. Στην αρχή μοιραστήκαμε την ιδέα μας με φίλες/ους και γνωστές/ους, σταδιακά συναντήσαμε όλο και περισσότερες/ους υποστηρικτές, ενώ στη συνέχεια νέες παίκτριες πλαισίωσαν την ομάδα.

Κάπου εκεί δημιουργήθηκε η αλάνα, μια αυτοοργανωμένη, γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου. Ως προτάγματα θέτουμε την συντροφικότητα, την οριζοντιότητα και την αντιιεραχία στη λήψη των αποφάσεων, την ισοτιμία στις διαδικασίες της ομάδας και ταυτόχρονα βρισκόμαστε ενάντια στη λογική της ανάθεσης, του φασισμού, του σεξισμού και κάθε τύπου εξουσιαστικής συμπεριφοράς.

Τον Σεπτέμβρη του 2016 ξεκινήσαμε πιο συστηματικές προπονήσεις και αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στο 5ο Antifa League Αthens. Ήμασταν η πρώτη αμιγώς γυναικεία ομάδα που έπαιρνε μέρος στο πρωτάθλημα. Η παρουσία μας έτυχε θερμής υποδοχής και υποστήριξης από τις υπόλοιπες 19 ανδρικές. Ωστόσο, όσον αφορά στο αγωνιστικό κομμάτι δεν έλειψαν, όπως ήταν αναμενόμενο, η αμηχανία, η έκπληξη, η απορία και κάποιες φορές η ευνοϊκότερη μεταχείριση, που όσο καλοπροαίρετη κι αν ήταν, μας θύμιζε πάντα ότι αποτελούμε ένα καθεστώς εξαίρεσης και ότι στην πράξη ο δρόμος για να σπάσει αυτό το στερεότυπο είναι μακρύς.

Το διάστημα της συμμετοχής μας στο 5ο Antifa League Αthens, βρεθήκαμε σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας, παίξαμε μπάλα σε πάρκα, πλατείες, αλάνες, γηπεδάκια μπάσκετ “όπως παλιά”. Χωρίς διαιτητές, χορηγούς, παράγοντες, οπαδούς και μάτσο τύπους, στρατιωτάκια μεγαλοπροέδρων που αυτοχαρακτηρίζονται antifa στην κερκίδα, αλλά με συντρόφους/ισσες, φίλους/ες και κόσμο της γειτονιάς που μαζί τους φωνάξαμε συνθήματα, κρεμάσαμε πανό ενάντια σε όλα αυτά που μας καταπιέζουν, στερώντας μας την ελευθερία σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Μαζί κάναμε πράξη την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, όσο μακριά κι αν ήταν, σε όποια “χαμένη” ή ξεχασμένη γειτονιά κι αν βρεθήκαμε.

Με αυτά τα χαρακτηριστικά θέλουμε να συνεχίσει η αλάνα τη δράση της σε όποιο αγωνιστικό πλαίσιο κι αν βρεθεί στο μέλλον. Θέλουμε μία ομάδα στην οποία, όσο και αν μας αρέσει να κερδίζουμε, η νίκη δεν αποτελεί αυτοσκοπό, ούτε επιδιώκεται με κάθε μέσο και οποιοδήποτε κόστος. Ο πρωταθλητισμός, οι ντόπες, ο χουλιγκανισμός και όλη αυτή η βιομηχανία πάνω στην οποία έχει στηθεί το μοντέρνο ποδόσφαιρο, μας βρίσκουν σθεναρά απέναντι. Ο ανταγωνισμός που υπάρχει στον επαγγελματικό, αλλά και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό δεν έχει χώρο στην ομάδα μας, στις μεταξύ μας σχέσεις και στο παιχνίδι με τους αντιπάλους.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν τον αξιακό κώδικα της αλάνας και είναι αδιαπραγμάτευτα για παίκτριες, προπονητές, φίλους/ες, οπαδούς αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση για τα άτομα που στο μέλλον θα θελήσουν να πλαισιώσουν την ομάδα, είτε αγωνιστικά, είτε στην κερκίδα, είτε στις δράσεις μας.

Η αλάνα παραμένει ανοιχτή για όποια ή όποιον επιθυμεί να συμμετέχει στις προπονήσεις ή να στηρίξει με τον τρόπο του/της. Επικοινωνία στο email alana@espiv.net και στη σελίδα μας στο facebook – https://www.facebook.com/alana.selforganized.…

Για την υπόθεση των διωκόμενων μεταναστών της Μόριας ενόψει του δικαστηρίου τους στις 20 Απρίλη

 Η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους

 

Μετά την ολοκλήρωση της προανακριτικής διαδικασίας και της έκδοσης του τελικού βουλεύματος για την υπόθεση των 35 διωκόμενων μεταναστών για τα εξεγερσιακά γεγονότα στο Κέντρο Κράτησης της Μόριας τον Ιούλιο του 2017, η δίκη ορίστηκε για τις 20 Απριλίου στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Χίου. Η σοβαρότερη κατηγορία που τους έχει απαγγελθεί είναι αυτή του «εμπρησμού με κίνδυνο προσώπου», μία κατηγορία που επισείει πολυετή φυλάκιση.

Από τη διαδικασία που ακολουθήθηκε όμως προκύπτουν σημαντικά ζητήματα. Τριάντα από τους μετανάστες παραμένουν προφυλακισμένοι σε 4 διαφορετικές φυλακές τη χώρας. Οι 11 από αυτούς μάλιστα σε καταστήματα μακριά από τους δικηγόρους ή φιλικά τους πρόσωπα, επιτείνοντας με αυτόν τον τρόπο την απομόνωσή και τα αισθήματα αβεβαιότητας που τους διακατέχουν. Συλληφθέντες στο σωρό, μετά από μία τυφλή αστυνομική επιχείρηση με βάση φυλετικά κριτήρια, σε μία χώρα που δεν γνωρίζουν τίποτα για το νομικό της σύστημα και με τη δαμόκλειο σπάθη ενός συστήματος που τους λέει ότι ακόμα και σε περίπτωση αθώωσης οι περισσότεροι θα απελαθούν άμεσα στην Τουρκία.

Σημαντικά ζητήματα όμως εγείρονται και για την απόφαση του δικαστικού συμβουλίου να επιλέξει το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Χίου για τη διεξαγωγή της δίκης. Σε πέντε από τους κατηγορούμενους έχουν επιβληθεί περιοριστικοί όροι παραμονής στη Μυτιλήνη εν όψη διεξαγωγής του δικαστηρίου. Η απόφαση για την μετακίνησή τους εκτός νησιού για το δικαστήριο είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με το σκεπτικό που επιβλήθηκαν οι όροι αυτοί. Επίσης η απαίτηση να μετακινηθούν και να βρίσκονται επί πολλές ημέρες σε άλλο νησί, χωρίς οι ίδιοι να διαθέτουν τους οικονομικούς πόρους όντας μετανάστες εγκλωβισμένοι στο κέντρο κράτησης της Μόριας, αποτελεί ακόμα μία έκφανση της ταξικής φύσης της δικαιοσύνης, που στέκεται κυνικά αδιάφορη μπροστά στις πραγματικές δυνατότητες των κατηγορουμένων, αποκλείοντάς ακόμα και τη φυσική τους παρουσία στη δίκη.

Ακόμα σημαντικότερο και ανυπέρβλητο όμως είναι το θέμα που προκύπτει με τους μάρτυρες υπεράσπισης. Πολλοί μάρτυρες υπεράσπισης βρίσκονται εγκλωβισμένοι-ες στο νησί λόγω των περιοριστικών όρων που τους έχουν επιβληθεί για τη διαδικασία εξέτασης των αιτημάτων ασύλου τους. Η μεταφορά της δίκης στη Χίο, αποκλείει σημαντικά στοιχεία υπεράσπισης, όπως αυτά των μαρτυρικών τους καταθέσεων, δείχνοντας την αδιαφορία του δικαστικού συστήματος για τη διεξαγωγή μίας δίκαιης δίκης.

Γίνεται ξεκάθαρο στον καθένα, ότι η απόφαση αυτή έχει σκοπό την απομόνωση των διωκόμενων μεταναστών από τον κόσμο που έχει σταθεί στο πλευρό τους όλο αυτό το διάστημα και την μεταφορά της δίκης μακριά από τον τόπο όπου έλαβαν μέρος τα γεγονότα του Ιουλίου και τις αιτίες που τα δημιούργησαν. Ως αλληλέγγυοι-ες θα βρεθούμε στο πλάι τους όπου και να διεξαχθεί τελικά το δικαστήριο, γιατί η υπεράσπιση και αθώωσή τους δεν αφορά μόνο αυτούς και δεν αφορά μόνο τη Λέσβο. Η επίθεση κράτους και αφεντικών λαμβάνει μέρος σε κάθε τόπο απέναντι σε οποιονδήποτε ορθώνει το ανάστημά του.

Διεξαγωγή της δίκης στα Δικαστήρια Μυτιλήνης

Αλληλεγγύη στους 35 Διωκόμενους Μετανάστες

#freethemoria35

πηγή:  https://musaferat.espivblogs.net/

 

Προβολή του ντοκιμαντέρ “Feeling of a Home” και συζήτηση

2/3/18 | FRIDAY | 21:00

Projection of the documentary and discussion about it
عرض الفيلم الوثائقي
Προβολή του ντοκιμαντέρ και συζήτηση

“Feeling of a Home”
إحساس الموطن

 

 

Idomeni, 2016. The refugee camp’s liveliness portrayed through the everyday life of a group of Palestinian friends – converses with the early border stories told by the oldest inhabitant of the village. What then creates the feeling of a home?

الفيلم يوثق الحياة اليومية لمجموعة من الأصدقاء الفلسطينين في مخيم اللاجئين ‘إيدوميني’ في عام بالتفاعل مع قصص الحدود المروية من قبل سكان القرية الأقدمين
فما الذي يخلق شعور الموطن؟

Ειδομένη, 2016. Η ζωντάνια του προσφυγικού καταυλισμού, μέσα από την καθημερινότητα μιας παρέας Παλαιστινίων, συνδιαλέγεται με ιστορίες συνόρων που μας αφηγείται η μεγαλύτερη σε ηλικία κάτοικος του χωριού. Τελικά πότε και πώς κάποιος νιώθει ντόπιος σε έναν τόπο;

@ κατάληψη Δερβενίων 56 | Dervenion 56 squat

LIVE με την “Ορχήστρα του Φωτός – Ferket el Anwar” + Bar οικονομικής ενίσχυσης

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/2/18, 21:30
κατάληψη Δερβενίων 56 | Dervenion 56 squat

LIVE!
οικον. ενίσχυσης / for financial support

Η Ορχήστρα του Φωτός
“Ferket el Anwar”
The Orchestra of Light

Θα παρουσιάσει παραδοσιακά
τραγούδια και σκοπούς από τις
αραβικές χώρες καθώς και έργα
μεγάλων αράβων συνθετών

Will perform traditional
songs and tunes from
arabic countries
and works by great arab composers

Common Grounds Group @ D56 squat
e-mail: commongrounds@espiv.net
blog: dervenion56.espivblogs.net