الوسم: αραχώβης 44

نُشر في

Να αποτρέψουμε την ανάθρευση του τέρατος

Μια πολιτική τοποθέτηση για τα όσα διαδραματίστηκαν στην Αραχώβης 44

 
Τα γεγονότα της εκκένωσης της κατάληψης στέγης μεταναστών Αραχώβης 44, αλλιώς Single Men, στα οποία γίναμε μάρτυρες είναι λίγο πολύ γνωστά. Μιας εκκένωσης προβληματικής και πολύ μακριά από τις δικές μας αξίες, τόσο λόγω των χαρακτηριστικών και των υποκειμένων που την πραγματοποίησαν/πλαισίωσαν όσο και των πολύ περίεργων προθέσεών τους, οι οποίες όσο περνάνε οι μέρες έρχονται στην επιφάνεια. Μια κίνηση που στρατηγικά επιλέχθηκε να στηριχθεί πάνω σε ψέματα, όσον αφορά τα κίνητρα των εκκενωτών, σε μια προσπάθεια να θεωρηθεί ως μία κίνηση με πολιτική διάσταση. Έτσι, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με μια πολύπλοκη συνθήκη, η οποία συντηρείται εδώ και καιρό στην περιοχή των Εξαρχείων και την οποία επιλέξαμε να μην αφήσουμε στην αφάνεια.
 

Αυτά λοιπόν τα γεγονότα αποτελούν την τελευταία έκφραση ενός παγιωμένου και καλά οργανωμένου πλάνου διαχείρισης του μεταναστευτικού υποκειμένου και της διαμεσολάβησης της αλληλεγγύης από μια λογική που αποτελεί τον βραχίωνα της επίσημης και κρατικής «φιλάνθρωπης» διαχείρισής τους. Τόσο στη Νοταρά όσο και στην Κάνιγγος, σε διάστημα δύο ετών, έχουν επιβληθεί αποκλεισμοί και τραμπούκικες απειλές σε συντρόφους/ισσες, που αντιλαμβάνονται την αλληλεγγύη ανάμεσα στους καταπιεσμένους ως άμεσα συνδεδεμένη με την ισότιμη συμμετοχή των υποκειμένων, την ουσιαστική εφαρμογή των προταγμάτων της αυτοοργάνωσης,  την εναντίωση στις σχέσεις εξάρτησης που εγχειρήματα άμεσης αλληλεγγύης ενδέχεται να περικλείουν,  την επιδίωξη της απο κοινού πολιτικοποίησης (ντόπιων και μεταναστών) μέσα σε εγχειρήματα που αναδεικνύουν με τον πιο εμφατικό τρόπο τις δυσκολίες της επικοινωνίας, που μόνο μέσω της ζύμωσης μπορούν να ξεπεραστούν, ώστε να δομηθούν οι αγώνες μας.

Έτσι κι αλλιώς, η δική μας αντίληψη βασίζεται, στο ότι πολεμώντας στο σύνολό του το σύμπλεγμα των εξουσιών, το οποίο ευθύνεται για τη συνθήκη που βιώνουν οι μετανάστες/ριες, μπορούν να βρεθούν κοινοί τόποι. Οι τοίχοι που ορθώνονται ανάμεσα στους ντόπιους/ες και τους μετανάστες/ριες είναι στη βάση τους κοινωνικοί. Αυτούς τους τοίχους οφείλουμε να τους γκρεμίσουμε, καταρχάς μέσα μας, αλλά και σε όποιον έχουν φωλιάσει.

Για να υπάρχουν αυτοί που δηλώνουν, «δεν είμαι ρατσιστής, αλλά», πρέπει να υπάρχουν και οι «άλλοι», συνήθως οι μετανάστες/ριες, οι οποίοι πρέπει να είναι σεξιστές, κλέφτες, έμποροι ναρκωτικών, τζιχαντιστές. Η περίπτωση, αυτήν την περίοδο, που ενσάρκωνε όλες τις παραπάνω κατηγορίες, σύμφωνα πάντα με τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ήταν η κατάληψη της Αραχώβης 44 (Single Men). Είναι γεγονός, ότι μέρος των κατηγοριών που καταλογίζονται στη συγκεκριμένη δομή συνέβαιναν και παρόμοιες συμπεριφορές θα μπορούσαν να εμφανίζονται σε οποιαδήποτε δομή ακραίας εξαθλίωσης και εκβιασμένης συμβίωσης  διαφορετικών υποκειμένων, χωρίς συλλογικές αναφορές. Όμως, το να θεωρούμε τους/τις μετανάστες/ριες ως ένα ενιαίο σύνολο, ακόμα και όταν αναφερόμαστε σε ένα συγκεκριμένο κτίριο, είναι από ανεδαφικό έως επικίνδυνο, καθώς εκείνοι/ες δεν έχουν μια ενιαία στάση και προσέγγιση πάνω στο πώς αντιλαμβάνονται τη συνθήκη της μετανάστευσης και της επιβίωσής τους. Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν βρίσκονται σε ένα κτίριο, όπου η ύψωση μιας φωνής αντίδρασης απέναντι σε προβληματικές συμπεριφορές-στοιχεία έρχεται πιθανά σε σύγκρουση με την κάλυψη της ίδιας τους της στέγασης και γενικότερα με την επιβίωσή τους. Φυσικά και δε δύναται να τους μυθοποιούμε στο σύνολό τους ως το «επαναστατικό υποκείμενο», όμως δε μπορούμε και να τους θεωρούμε στο σύνολό τους, εθνικιστές, θρησκόληπτους ή σεξιστές*, αποδίδοντας συλλογικές ευθύνες για πολύ σοβαρές κατηγορίες και στοχοποιώντας έτσι και όσους δεν εμπλέκονται. Θέλουμε εδώ να υπογραμμίσουμε, ότι δε στεκόμαστε ενάντια στη βία, ως μέσο επίλυσης της κυρίαρχης σκατίλας που πολεμάμε, το σεξισμό, τη ματσίλα, την επιβολή, το ρατσισμό, (που πολλές φορές τα συναντάμε ακόμη και μέσα στους ίδιους μας τους κύκλους), πολλώ δε μάλλον σε περιπτώσεις δουλεμπορίου, ναρκωτικών, trafficking κλπ. Μόνο, που οι αναρχικοί/ες, τις πολιτικές αποφάσεις που εμπεριέχουν χρήση βίας, τις πραγματώνουμε οι ίδιοι/ες και δεν τις αναθέτουμε σε ειδικά σώματα. Πριν και πέρα από αυτό, η διάχυση της κουλτούρας και της πρακτικής της αυτοοργάνωσης και της δόμησης κοινοτήτων αγώνα, δε μπορεί να μη στηρίζεται σε μια ουσιαστική και χρόνια σχέση και στη διάθεση να δουλέψουμε πάνω στις αντιφάσεις, που προκύπτουν σε μια διαδικασία μετεξέλιξης της κοινωνίας.
* Ο σεξισμός είναι ένα ζήτημα για το όποιο αξίζει να γίνει ειδική μνεία, γιατί αποτελεί ένα σημείο εξαιρετικά λεπτό, το οποίο λόγω της φύσης του, συνήθως διαφαίνεται πιο σύντομα από άλλα ζητήματα (εθνικά ή θρησκευτικά λ.χ.). Λεπτό, διότι οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας, ότι πλέον τα γυναικεία «δικαιώματα» αποτελούν ένα από τα κυρίαρχα επιχειρήματα στο ρατσιστικό λόγο. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να μην αναπαράγεται μια διαφοροποίηση, κατά την οποία οι μετανάστες/ριες είναι σεξιστές και οι έλληνες δεν είναι. Ένας τέτοιος λόγος, όχι μόνο δίνει τροφή σε ρατσιστικές ιδεολογίες, αλλά κρύβει και την υπάρχουσα έμφυλη καταπίεση στην ελλάδα, η καταπολέμηση της οποίας αποτελεί, ούτως ή άλλως, βάση της δικής μας πολιτικής αντίληψης και δράσης. Στην προσέγγισή μας προτείνουμε να έχουμε υπόψη μας την πολυπλοκότητα των συνθηκών, στις οποίες αλληλοεμπλέκονται ταξικοί, έμφυλοι, ρατσιστικοί και άλλοι διαχωρισμοί.
Από τα πρώτα κύματα μεταναστευτικών ροών, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ στοιβάζει μαζικά μετανάστες/ριες στα camps και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποκλείοντάς τους από τον αστικό ιστό, για να τους καθιστά διαχειρίσιμους. Με τα Εξάρχεια τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Από τη μία, πράγματι αποτέλεσαν μια βάση για να στηθούν εγχειρήματα αλληλεγγύης, από την άλλη όμως, το κράτος επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τη συνθήκη της συσσώρευσης των μεταναστών/ριών στη γειτονιά για να τους διαχειρίζεται, ώστε παράλληλα να μπορεί και να επηρεάζει τις συνθήκες που διαμορφώνουν μια εικόνα «υποβαθμισμένης και επικίνδυνης περιοχής». Ωστόσο, η αριστερή διαχείριση των μεταναστών/ριών στην περιοχή έχει και ένα πιο ανεπίσημο κομμάτι. Καταλήψεις στέγης που ξεκίνησαν να δημιουργούνται απο αλληλέγγυους, μεταλλάχθηκαν, από δομές στέγασης σε δομές διαχείρισης του μεταναστευτικού υποκειμένου, με περιπτώσεις κρατικής εμπλοκής! Η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας, μαζί με άλλες «ηγετικές φυσιογνωμίες», μετατρέπουν συστηματικά τις καταλήψεις μεταναστών/ριών σε φιλανθρωπικές δομές ξενοδοχειακού μοντέλου, ανοίγοντας διαύλους με κράτος και ΜΚΟ και εμποδίζουν κάθε προσπάθεια πολιτικής συνδιαμόρφωσης ντόπιων με το μεταναστευτικό υποκείμενο, στερώντας έτσι από την έννοια της αλληλεγγύης το πολιτικό νόημα που της αρμόζει. Παράλληλα, με τις σχέσεις εξάρτησης που καλλιεργούνται, δε δίνεται κανένα περιθώριο στους κατοίκους των δομών για αυτο-οργάνωση και αυτοδιαχείρηση της ζωής τους.
Για την εξασφάλιση των παραπάνω δημιουργήθηκε μέσα από το συντονιστικό των καταλήψεων στέγης μεταναστών/ριών και μάλιστα στο «όνομα» της περιφρούρησής τους το σώμα της security team, που αυτοπροσδιορίζεται ως εκκαθαριστής των καταλήψεων και των Εξαρχείων γενικότερα. Μία ομάδα μπράβων, η οποία αποτελείται και στηρίζεται από ανθρώπους, που ουδεμία εμπλοκή έχουν με κινηματικές διαδικασίες και ούτε και θα έπρεπε και που δε διστάζουν να απειλούν και να επιτίθενται σε συντρόφους και κινηματικές δομές, νομίζοντας ότι θα απολαμβάνουν για πάντα ασυλία κάτω από μια μαυροκόκκινη σημαία.
Τα Εξάρχεια φυσικά και δεν αποτελούν ένα παράδειγμα στο τώρα για την κοινωνία που οραματιζόμαστε, παρά τη δραστηριοποίηση πολύ κόσμου από τον α/α/α χώρο. Τη φαινομενική απουσία μπάτσων σε αυτή τη γειτονιά, έρχονται να εκμεταλλευτούν μαφίες κάθε είδους, (ναρκωτικά, μπραβιλίκια, ξέπλυμα χρήματος), που έχουν εδραιωθεί, κεφαλαιοποιώντας τον εναλλακτισμό, με κάποιες από αυτές να είναι και αλληλένδετες με μαγαζιά εστίασης. Όλες οι παραπάνω «επιχειρηματικές δραστηριότητες» έχουν και το αντίστοιχο καταναλωτικό κοινό τους. Παρά την απουσία μεγάλων επιχειρηματικών κολοσσών, υπάρχει μια πληθώρα μικρών αφεντικών που εφαρμόζει όλες τις πτυχές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Χρησιμοποιούν μπράβους για να υπερασπιστούν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα και εκμεταλλεύονται εργαζόμενους/ες με απλήρωτα μεροκάματα και μαύρη εργασία.
Η κατάσταση αυτή δε θα μπορούσε να μην αγγίζει τα κομμάτια των μεταναστών/ριών που μένουν στα Εξάρχεια. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η αδιέξοδη κατάσταση στην οποία έχουν εγκλωβιστεί και ο αποκλεισμός τους από όλους τους τομείς της καθημερινότητας, βοηθάνε στην ανάπτυξη συνθηκών γκετοποίησης και στρέφουν κομμάτι αυτού του πληθυσμού στη μικροεγκληματικότητα. Όλα αυτά πρέπει να τα αναγνώσκουμε υπό το πρίσμα ότι δε μιλάμε από την ίδια θέση, λόγω των διαφορών μας σε επίπεδο συνθηκών ζωής, από το βασικότατο ζήτημα των χαρτιών ή τις συνθήκες διαβίωσης, έως τα διαφορετικά βιώματα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το θυμόμαστε κάθε φορά που θεωρούμε, ότι επιλύθηκαν ζητήματα των βασικών αναγκών τους, όπως η στέγη, το φαγητό και η εργασία, με την εύρεση κάποιου διαμερίσματος, τη στοίβαξη στις καταλήψεις και την εύρεση μιας αναξιοπρεπούς εργασίας με μεροκάματα πείνας. Οι σχέσεις εξουσίας, που δημιουργούνται στο πλαίσιο της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και της καταστολής είναι πολύπλοκες και πολύ συχνά, πίσω από ένα απλό πιάτο φαγητό και ένα μεροκάματο, μπορεί να κρύβονται ανταλλάγματα και σκοπιμότητες, (από τα camps φιλοξενίας και τα κέντρα κράτησης, τα δωρεάν διαμερίσματα, τα 200 ευρώ το μήνα της ‘Υπατης και τα Εξάρχεια, μέχρι την πορνεία και τις μαφίες). Προφανώς όλα αυτά δεν είναι εκείνα για τα οποία επέλεξαν να φύγουν από τον τόπο τους.
Οι μετανάστες/ριες ενδεχομένως να μη γνωρίζουν τους αγώνες ενάντια στις μαφίες, την αντιπαράθεση με τον κρατικό μηχανισμό και την προάσπιση της γειτονιάς των Εξαρχείων από συμπεριφορές-κινήσεις που τροφοδοτούν την επέλαση των παραπάνω. Δικαιολογημένα δεν αντιλαμβάνονται τη γειτονιά ως χώρο αντίστασης και αλληλεγγύης και δε γνωρίζουν τις αξίες που πρεσβεύουμε, καθώς υπάρχει απουσία αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας μαζί τους.
Είναι λοιπόν πιο επιτακτικό από ποτέ, να καλλιεργηθεί η επαφή και να δημιουργηθούν οι σχέσεις που θα δώσουν πραγματικά το χώρο και το χρόνο να προκύψουν κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών/ριών. Να εντοπίσουμε τις πτυχές της εκμετάλλευσης, που διαμεσολαβούν στην καθημερινότητά μας και να εναντιωθούμε από κοινού στους εκφραστές της, αναδεικνύοντας έναν άλλον τρόπο αυτοοργάνωσης από αυτόν που έχουν δει μέχρι σήμερα, έξω από την εκμετάλλευση, τους εκβιασμούς και το πατρονάρισμα.

α μη δώσουμε χώρο να υπάρχουν τέτοια μορφώματα, που εκμεταλλεύονται τους κύκλους μας, για να δρουν κατασταλτικά στις γειτονιές μας, για τις δικές του επιδιώξεις. Τέτοιες δράσεις δε θα μένουν αναπάντητες.

ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ
ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΘΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ
 ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
 
 
Συνέλευση για τη διάχυση των μεταναστευτικών αγώνων
نُشر في

Τα ξέρουμε τα παιδιά;

ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΕΧΟΥΝ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ ΕΠΩΝΥΜΟ

 

Το βράδυ της 12ης Ιουνίου 2018 ομάδα ατόμων με καλυμμένα χαρακτηριστικά εισβάλλει βίαια στην κατάληψη Αραχώβης 44 και σε μια αστυνομικού τύπου επιδρομή επιχειρεί -και καταφέρνει αρχικά- να εκκενώσει την κατάληψη από όσους μένουν εκεί.

 

Οι τραμπούκοι χτυπούν, κλέβουν, εξευτελίζουν και τελικά πετούν στο δρόμο τους κατοίκους της κατάληψης. Ως αιτιολόγηση για τις ενέργειες αυτές αναφέρουν την ύπαρξη ναρκωτικών, περιστατικά σεξισμού και βίας, ακόμη και παραφιλολογία περί τζιχαντιστών, άμεση αναπαραγωγή ιστοριών από συστημικά μέσα.
Στην επιδρομή αυτή, δίνεται άμεσα απάντηση και μέσα στις επόμενες ώρες αναρχικοί/ες αλληλέγγυοι μαζί με τους κατοίκους του ανακαταλαμβάνουν το χώρο και διώχνουν τους ελάχιστους αλλα πολύ συγκεκριμένους και γνώριμους τραμπούκους που έχουν μείνει, χωρίςσωματική αντιπαράθεση. Μέχρι το πρωί ο χώρος αλλάζει χέρια ξανά, αφού οι τραμπούκοι επιστρέφουν τη στιγμή που οι μετανάστες αφήνονται μόνοι. Το βραδυ της 13ης ιουνίου, μετά από μια μαζική συνέλευση στο Πολυτεχνείο, η Αραχώβης 44 ανακαταλαμβάνεται οριστικά από τους κατοίκους της μαζί με αλληλέγγυους. Οι αλληλέγγυοι παραμένουν στο χώρο και βοηθούν τις επόμενες μέρες στην περιφρούρησή του. Τόσο οι κάτοικοι της κατάληψης όσο και η συνέλευση που σχηματίζεται με αφορμή την απόπειρα εκκένωσης, καταγγέλουν το περιστατικό με κείμενά τους.
Μια παλιά ιστορία
Ποια είναι όμως τα άτομα που επιχείρησαν αυτήν την εκκένωση; Θα περίμενε κανείς μια τέτοιου είδους ενέργεια να πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο δράσης του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού, ή κάποιου φασιστικού μορφώματος.  Στην πραγματικότητα  δεν ισχύει τίποτα από αυτά μιας και την εκκένωση πραγματοποίησε μια ομαδοποίηση που τοποθετεί τον εαυτό της στο α/α χώρο. Η αυτοαποκαλούμενη Security Team. Και πλέον επιβάλλεται να ανοίξει μια κουβέντα η οποία έπρεπε να έχει ανοίξει από καιρό.
Αποτελούμενη από πρώην άτομα του χώρου, μπράβους και διαφόρων τύπων πολιτικούς μικρο-παράγοντες, η Security team ( η αλλιώς «Ομάδα Περιφρούρισης Προσφυγικών Καταλήψεων Εξαρχείων»!) ανήκει σε μια συγκεκριμένη οργάνωση, την γνωστή Αντιεξουσιαστική Κίνηση (με πιθανότητα να πρόσκειται και σε άλλες), στο όνομα των οποίων υποστηρίζει ότι δρα (βλέπε ‘Όλα τα Εξάρχεια συμφωνούν με την εκκένωση’ και ‘έχουμε τη στήριξη 7 συλλογικοτήτων’) και οι οποίες μέχρι και σήμερα δεν έχουν αρθρώσει δημόσιο λόγο με κάποια ανάληψη ευθύνης. Η ομάδα αυτή υπάρχει εδώ και περίπου δύο χρόνια στην περιοχή των Εξαρχείων, παρεμβαίνοντας με διάφορες αφορμές στους δημόσιους χώρους αλλά και στον τρόπο λειτουργίας των μεταναστευτικών καταλήψεων με σκοπό να εφαρμόσει μια ιδιότυπη αστυνόμευση. Από ευθείες απειλές και μπραβιλίκια κατά τη διάρκεια παρέμβασης (κατά της πολιτικοποίησης των μεταναστών) στην Κατάληψη της Κάνιγγος 22, εκδίωξη μέρους του αλληλέγγυου σώματος στην κατάληψη της Νοταρά 26 -προπύργιο της Α.Κ.-,  ανεπιτυχή προσπάθεια με κάθε μέσο (πρώτα με το άγριο μετά με το καλό) να βάλει το πόδι της στην κατάληψη της Rosa de Foc, μέχρι και ανάμιξη (μεταξύ άλλων) στις πρόσφατες εκκαθαρίσεις στην πλατεία στο όνομα των αντι-μαφια δράσεων από διάφορες ομάδες: επιθέσεις στους μετανάστες-πωλητές «παράνομων» τσιγάρων, καταστροφή των εμπορευμάτων- στο πνέυμα της Χρυσής Αυγής στις λαϊκές- και έλεγχος του ποιος πουλάει φαγητό ή οτιδήποτε άλλο πάνω στην πλατεία.
Τα γεγονότα της Αραχώβης δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία, ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα.  Δεν είναι η πρωτη τους επέμβαση, είναι όμως η πρώτη τόσο ισοπεδωτικη.
Οι συνθήκες
Όσο και να ξαφνιάζει ίσως ή να απογοητεύει η ύπαρξη μιας τέτοιας γκρούπας μέσα στο χώρο -πολιτικό και φυσικό- των Εξαρχείων, δεν είναι κάτι το αναπάντεχο. Αρκεί να σκεφτούμε τις συνθήκες που διαμορφώνονται από το 2015 στην περιοχή: Το άνοιγμα πολλών καταλήψεων στέγης για μετανάστες, έρχεται να προστεθεί στην ήδη έντονη κινηματική δραστηριότητα. Επιπλέον, τον πρώτο καιρό μεγάλη είναι και η προσέλευση αλληλέγγυων ατόμων για βοήθεια προς τους μετανάστες, που σταδιακά τα επόμενα χρόνια μειώνεται, είτε επειδή το θέμα δεν είναι πια «πρωτοσέλιδο», είτε επειδή τα άτομα αυτά απωθούνται από την σκληρή γραμμή της Α.Κ. που διαφεντεύει μέρος των μεταναστευτικών δομών. Από την άλλη, σταδιακά η περιοχή των Εξαρχείων μπαίνει σε ρυθμούς «εξευγενισμού» που αντανακλώνται με την άνθιση επενδύσεων τύπου airbnb, εξαγγελίες για σταθμό μετρό πάνω στην πλατεία, ή την πρόθεση του Δήμου Αθηναίων να μετατρέψει το Πολυτεχνείο σε μουσείο (φυσικά η απάιτηση για εξευγενισμό της περιοχής των Εξαρχείων δεν ξεκιναει το 2015, είναι μια ιστορία δεκαετιών, το τοπίο όμως αλλάζει δραστικά εξαιτίας των παραπάνω μέσα στην τελευταία τριετία).
 Μια καλοσχηματισμένη πρόφαση του κράτους, που, με την ανάδειξη της περιοχής σε εναλλακτικό προορισμό, στοχεύει ευθέως στον περιορισμό και την καταστολή των κινηματικών διαδικασιών, στερώντας ένα- ένα τα κεκτημένα όσων ζουν και δρούν πολιτικά στην περιοχή. Έτσι ξεφυτρώνουν ομάδες κατοίκων και καταστηματαρχών που θέλουν να βάλουν τέλος στην «ανομία» και την «γκετοποίηση», ενώ πλέον το «άβατο» των Εξαρχείων αποκτά σταθερή θέση στους κύκλους συγκεκριμένων συστημικών μεσών που του αφιερώνουν εκτενή ρεπορτάζ με κάθε αφορμή και στη φρασεολογία της αντιπολίτευσης που απαιτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να «τελειώνουμε με τα Εξάρχεια».
«Κάποιος να κάνει κουμάντο!»
(ή αλλιώς, ο ρόλος της Security Team)
Το κράτος στρέφει τα μάτια αλλού για λίγο όσο οι μπάτσοι σπρώχνουν τις πιάτσες βολικά στην μόνη μη αστυνομούμενη (φαινομενικά) περιοχή της Αθήνας, εκεί όπου η δραστηριοποίηση μαφιών κάθε είδους μπορεί να ανθίσει.
Κάποιοι από τους πελάτες τους ή δυστυχώς τους εργαζόμενους της τυχαίνει να είναι και οι μετανάστες, οι οποίοι αντιμετωπίζουν σημαντικότατα προβλήματα διαχείρισης της καθημερινής τους ζωής και βιωσιμότητας, από την εξασφάλιση των προς των ζην μέχρι το ‘σκότωμα’ του ατελείωτου χρόνου να περιμένουν είτε μια συνέντευξη για χαρτιά, είτε μια επανένωση, είτε μια δουλειά που δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα να πλησιάζει, μια ακόμη απο τις ‘επιτυχίες’ που ο ‘αριστερός’ ΣΥΡΙΖΑ έχει να επιδείξει πάνω στη διαχείριση του μεταναστευτικού.
Σε αυτό το πλαίσιο, της άνευ προηγουμένου κινηματικής δραστηριότητας και προσέλευσης μεταναστών, της δραστηριοποίησης των νόμιμων και παράνομων μαφιών και των προοπτικών εκμετάλλευσης της περιοχής έπρεπε πλέον να εφευρεθεί ένα νέο μακρύ χέρι του κράτους, ή έστω μια οντότητα που να δρα ως τέτοιο.
Κάποιοι λοιπόν «μυρίστηκαν τη φάση» και σχημάτισαν τη Security Team, η οποία συγκροτήθηκε από τα πάνω με πρόσχημα την ασφάλεια κάποιων (από τα κάτω) και πραγματικό σκοπό το όφελος κάποιων άλλων (από ακόμα πιο πάνω).
 Ήρθε για να παίξει αρχικά το ρόλο του προστάτη, του χωροφύλακα του χωριού, χωρίς να της λείπει κανένα από τα χαρακτηριστικά όλων των μαντρόσκυλων του συστήματος: Εξουσιαστική συμπεριφορά, μάτσο χαρακτηριστικά, φασίζουσα νοοτροπία, ρατσιστικά κριτήρια και τάσεις ηγεμονισμού. Από νωρίς τάχθηκε ουσιαστικά κατά της πολιτικοποίησης των μεταναστών στο χώρο των καταλήψεων ενώ  άρχισε σταδιακά μια άτυπη αστυνόμευση της περιοχής-συχνά με τις πλάτες ομάδων κατοίκων και καταστηματαρχών- εφαρμόζοντας κριτήρια αστικού δικαίου, «νόμιμου/παράνομου».
 Μέσα στο προαναφερθέν πλαίσιο εξευγενισμού και ωραιοποίησης της περιοχής, οι μετανάστες/ιες δεν θα μπορούσαν φυσικά να είναι το παράταιρο που θα χάλαγε τη μόστρα. Συνεπώς, οι καταλήψεις στέγης μεταναστών θα πρέπει να είναι απαλλαγμένες από κάθε είδους προβληματικό στοιχείο, παραβατική συμπεριφορά, οι διαμένοντες τους αναμένεται να γνωρίζουν ως δια μαγείας τί σημαίνει αυτο- οργάνωση και οριζοντιότητα, να είναι καθαροί και χαμογελαστοί, ώστε όλα να δείχνουν ότι λειτουργούν ρολόι.
Για όποιους τυχαίνει να πέφτουν εκτός αυτού του πλαισίου, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Οι «εκκαθαριστές» των Εξαρχείων θα τους πετάξουν έξω με συνοπτικές διαδικασίες και θα τους αντικαταστήσουν με αναλώσιμους άλλους που θα «γράφουν» καλύτερα στο φακό. Όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση της Αραχωβής 44 δηλαδή.
Kι όμως η Security Team αποτελεί μόνο «τα χέρια», τους φαινομενικά ασύνδετους τραμπούκους που η «μαμά Α.Κ.» χρησιμοποιεί άτυπα ενώ την ίδια στιγμή διοργανώνει λαμπερά, «εναλλακτικά» φεστιβάλ με τη συμμετοχή διεθνών και ντόπιων ακαδημαϊκών και ακτιβιστών όσο παράλληλα χαράσσει μια πολύ επιτυχημένη επικοινωνιακά πορεία στο εξωτερικό, όπως μαρτυρά το πλήθος κόσμου που έρχεται κάτω από τις φτερούγες της να ζήσει την εμπειρία του να προσφέρεις αλληλεγγύη στους πρόσφυγες.
Σύντομο ιστορικό
Το φθινόπωρο του 2015 μέσα στον «πυρετό» του μεταναστευτικού, κάποιες ομαδοποιήσεις του κινήματος μαζί με πολλές ατομικότητες, ξεκίνησαν ένα νέο τύπο κατάληψης, τις καταλήψεις στέγης μεταναστών/ριών. Η ιδιαιτερότητα αυτών των καταλήψεων είναι ότι εκ φύσεως δημιουργεί δύο ταχύτητες: από τη μία αυτοί που αποφασίζουν και αναλαμβάνουν την ευθύνη του ανοίγματος, από την άλλη αυτοί που μπαίνουν για να μείνουν. Ξεφεύγει δηλαδή από την κατάληψη όπως την ξέρουμε, που είναι η συνέχεια μια συνελευσιακής διαδικασίας και οι συμμετέχοντες/ουσες ισότιμα αποφασίζουν και πράττουν.
 Τα επόμενα δύο χρόνια έγιναν περίπου δέκα τέτοιες καταλήψεις στην Αθήνα, κυρίως στη γειτονιά των Εξαρχείων αλλά και στην Αχαρνών. Σήμερα, όλες αυτές τελούν υπό τη σκεπή της Α.Κ. (με εξαιρέσεις το City Plaza και την Κάννιγγος 22) είτε άμεσα, είτε έμεσα μεσω περιφερειακών της όπως ο γνωστός Κ.
 Από τους πρώτους μήνες της λειτουργίας αυτών των καταλήψεων, δημιουργούνται εντάσεις λόγω της αυστηρής «γραμμής» της Α.Κ. ενάντια στην πολιτικοποίηση των μεταναστών/ριών.
 Είναι ειρωνικό που ορόσημο σε αυτά τα γεγονότα είναι το κτήριο της οδού Αραχώβης 44. Εκεί το φθινόπωρο του 2015 έγινε η πρώτη απόπειρα κατάληψης για στέγαση μεταναστών, που εγκαταλήφθηκε 2 μέρες μετά για να μεταφερθεί στην Νοταρά 26. Η κατάληψη αυτή είχε γίνει από αρκετό κόσμο, ομάδες και ατομικότητες, μεταξύ αυτών και η Α.Κ..
 Στο ίδιο κτήριο περίπου έναν χρόνο αργότερα έγινε κατάληψη από το Συντονιστικό των Καταλήψεων Στέγης Μεταναστών, όχι για να ανοιχθεί ένα ακόμη σπίτι, αλλά για να στοιβαχθούν εκεί όσοι δεν ταίριαζαν στο επιθυμητό προφίλ μετανάστη: νέοι άντρες, χωρίς οικογένειες. Πιθανόν τα κριτήρια να ήταν και άλλα, που δεν γνωρίζουμε, κάτι σαν «δυσμενής μετάθεση». Το αποτέλεσμα πάντως ήταν ότι η συγκεκριμένη κατάληψη σύντομα έγινε ουσιαστικά μια αποθήκη ανθρώπων, μιας και στοιβάχθηκαν εκεί πολύ περισσότερα άτομα από όσα χωρούσαν και αφέθηκαν σε γενικές γραμμές στην τύχη τους. Μια κατάσταση που διαμορφώνεται από τους «εναλλακτικούς» διαχειριστές του μεταναστευτικού, που κρίνουν και διαχωρίζουν τους ανθρώπους με κριτήρια όπως: αν έχουν οικογένεια, αν είναι νέοι/ες και αν συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν αρέσει στις καταλήψεις τους. Έτσι, έστειλαν στην Αραχώβης 44 όποιον δεν τους άρεσε. Κάπως έτσι βγήκε και το παρατσούκλι της κατάληψης, «single men squat».
 Το αποτέλεσμα αυτού του στοιβάγματος φαίνεται πως δεν άρεσε στους εμπνευστές του, ή τουλάχιστον στη Security Team τους, που προέβη στην εκκένωση. Δεν θέλει πτυχίο στην κοινωνιολογία για να καταλάβεις ότι αν στριμώχνεις ανθρώπους που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, που μπορεί να μην μιλάνε καν την ίδια γλώσσα, που δεν έχουν εισόδημα, ούτε τρόπο να το αποκτήσουν, η «παραβατικότητα» είναι μονόδρομος. Μια ακόμη ειρωνεία για τους αυτόκλητους σωτήρες μας, ότι εκκένωσαν το «δημιουργημά» τους, με αστυνομικού τύπου επιχείρηση και ανάλογο… αστυνομικό δελτίο μετά. Χρησιμοποιώντας σαν βασική αρχή την ολοκληρωτικής λογικής συλλογική ευθύνη, με αλληλοσυγκρουόμενες ανακοινώσεις και με το δίκαιο βάση νόμου. Γιατί το να δικαιολογείς μια εκκένωση λέγοντας ότι βρήκες μέσα «λαθραία» τσιγάρα και «μαϊμού» γυαλιά, ή η εφορία είσαι ή έχεις περίπτερο που χάνει πελατεία, πάντως όχι πολιτικό υποκείμενο. Μόνο μικροαστοί ετεροκαθορίζονται με βάση το νόμο.
Τις πταίει;
Σκοπός μας δεν είναι να ωραιοποιήσουμε καταστάσεις και να «αγιοποιήσουμε» κανέναν/καμία απλά και μόνο επειδή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και συγκυρία έτυχε να φέρει την ιδιότητα του μετανάστη/-ριας.Το κίνημα έχει ξεκαθαρίσει προ πολλού σε θεωρητικό και πρακτικό πλαίσιο το τί  θεωρεί αξιακά ανεκτό ή μη και αυτό ισχύει για όλους/ες ανεξαιρέτως.
 Μέσα στις συνθήκες που έχουν δημιουγηθεί όμως, οι ευθύνες του κινήματος αλληλεγγύης στους μετανάστες και δη στο καταληψιακό τους κομμάτι είναι μεγάλες και χρήζουν απολογισμού όσον αφορά στην αποτυχία δημιουργίας δεσμών (παρότι υπάρχουν εξαιρέσεις και γίνεται απόπειρα δημιουργίας ακόμα περισσότερων) τόσο μεταξύ των μεταναστών/ριων από διάφορες χώρες που αναγκάζονται να συμβιώσουν, όσο και μεταξύ μεταναστών – ντόπιων. Είναι απαραίτητο να οικοδομηθούν κοινότητες οι οποίες θα λειτουργούν με τρόπο τέτοιο που δε θα δημιουργούν ή προάγουν σχέσεις εξάρτησης και φόβου μέσω πρακτικών επιβολής.
Στο ερώτημα λοιπόν του αν φταίνε όλοι οι κάτοικοι για ό,τι μπορεί και να συνέβαινε (παλιότερα) στην Αραχώβης 44, η απάντηση είναι όχι. Διότι δεν απαιτούμε από ανθρώπους ανεξοικείωτους με την έννοια της αυτο-οργάνωσης, που δεν συγκρότησαν ποτέ τους συλλογικό σώμα κατά τη διαμονή τους εκεί, να επωμισθούν τις ευθύνες όλων. Όπως είπαν και οι ίδιοι οι καταληψίες «δεν τιμωρείς 3 άτομα όταν στο κτήριο μένουν 100». Όπως πιστεύουμε εμεις, δεν τιμωρείς 100 άτομα όταν υπάρχουν 3 προβληματικά και ακόμα περισσότερο όταν υπήρχαν συγκεκριμένοι «αρχηγοί», φυτεμένοι απ’έξω στο εσωτερικό της κατάληψης για να «εποπτεύουν», που γνώριζαν και δεν κινούσαν τις δέουσες συλλογικές διαδικασίες αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων. Η μικρή (σε χρονική διάρκεια) επαφή μας με τους μετανάστες που κατοικούν στην Αραχώβης 44 απέδειξε ότι οι ίδιοι δεν είχαν μέχρι τώρα καμία απολύτως εμπειρία συνδιαμόρφωσης και συν-απόφασης για θέματα που τους αφορούν άμεσα, ενώ συζητώντας μαζί τους, σε συνελεύσεις και εκτός αυτών, έχει φανεί τόσο ο δικός τους  προβληματισμός για διάφορα σοβαρα θέματα της κατάληψης όσο και η ανάγκη τους  για να βρεθούν λύσεις μεσω διαλόγου και συλλογικών διαδικασιών και όχι εντολών και τραμπουκισμού.
Δεν τελειώνει εδώ
Οι συνθήκες είναι ένας σημαντικός παράγοντας, αλλά αναμφίβολα υπάρχουν ευθύνες για την εμφάνιση παρασυστημικών μορφωμάτων όπως η security team. Οι ευθύνες αυτές μοιράζονται σε όλες και όλους εμάς που δραστηριοποιούμαστε στη γειτονιά των Εξαρχείων, μέσα και έξω από καταλήψεις ή συνελεύσεις που αφορούν το μεταναστευτικό και όχι μόνο. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι η security team και η Α.Κ. ηττήθηκαν. Μπορεί αυτη τη στιγμή να κρατούν μια αμυντική θέση, είναι αλήθεια ότι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να μην τοποθετηθούν ανοιχτά δημοσιεύοντας ασυνάρτητα κείμενα με γελοία επιχειρήματα ώστε να θολώσουν τα νερά, πέταξαν λάσπη προς πάσα κατεύθυνση, δεν έχουν όμως παρατήσει τα όπλα. Μπορεί να μας ονομάζουν «παραπλανημένους» όμως εμεις εκτιμούμε ότι θα επιχειρήσουν μια εκ νέου κίνηση μόλις τα πράγματα φαίνονται να ησυχάζουν αν όχι στην Αραχώβης 44 τότε κάπου αλλού που θα μπορέσουν να δείξουν τη δύναμη τους.  Για το λόγο αυτο είναι απαραίτητο οι ομάδες του χώρου να πάρουν θέση και να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι τραμπούκικες πρακτικές θα απαντώνται τη στιγμή που συμβαίνουν.
Από μεριά μας, δε μας λείπουν οι απαντήσεις ούτε και η διάθεση να τις βρούμε ανοίγοντας πολιτικό διάλογο με τα κομμάτια εκείνα που πραγματικά ανήκουν στον κινηματικό χώρο και όχι εκείνα που τον καπηλεύονται Άλλωστε η κοινή συνέλευση συλλογικοτήτων και ατόμων έδειξε δύο πράγματα: Αρχικά, έσπασε για μια ακόμη φορά το στερεότυπο του μετανάστη/ριας ως άβουλο ον που άγεται και φέρεται από τον εκάστοτε ισχυρό. Έπειτα ανέδειξε την ευκαιρία που έχει το κίνημα να συγκροτεί πολιτικές διαδικασίες που να περιέχουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τα κομμάτια που το απαρτίζουν με τις διαφορές και τις ομοιότητες τους, κάτι που συμβάλει στο να επανακατακτηθεί σταδιακά η εξωστρέφεια τους και να ενδυναμωθούν οι ανοιχτές διαδικασίες, ειδικά σε μια περίοδο που ο χώρος δέχεται αλλεπάληλα χτυπήματα από το κράτος και τοτς αριστερούς διαχειριστές του.
Στις φασίζουσες νοοτροπίες και την εξουσιαστική συμπεριφορά -είτε προέρχονται από το ίδιο το σύστημα, είτε από ανεπίσημους εκπροσώπους τους, είτε ακόμη από τυχοδιώκτες μπράβους που είδαν φως και μπήκαν- έχουμε πολλά να αντιτάξουμε: Τη συντροφικότητα, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση. Την επίλυση των προβλημάτων με συνδιαμόρφωση μέσα από συλλογικές διαδικασίες. Τη μάχη κατά των ίδιων των μαφιών, νόμιμων και παράνομων, και όχι κατά αυτών που οι μαφίες εκμεταλλεύονται. Τη διαρκή προσπάθεια για σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ ντόπιων και μεταναστών.
Γιατί το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουμε διαρκώς μέσα από όλα τα γεγονότα και τις αναλύσεις, είναι το ότι οι αγώνες μας ήταν και είναι κοινοί.
Συμμετέιχαμε στην ανακατήληψη του κτηρίου της Αραχώβης 44 ρίχνοντας την πόρτα. Μαζί με αυτή γκρεμίσαμε και κάθε φράχτη -κυριολεκτικό και μεταφορικό-  που μας χώριζε από τους μετανάστες που ζούν εκεί.
Common Grounds
نُشر في

بيان من احتلال (السنغل مان من ارهوفيس

(بيان من احتلال (السنغل مان
من ارهوفيس 44

كل الأشخاص الذين فعلوا أشياء “سيئة” – التعامل بالمخدرات ، سرقة الناس ، التحرش الجنسي – في الحي أو في الاحتلال ، تم طردهم بالفعل من خارج الاحتلال.

نحن لسنا مسؤولين عن السلوكيات السيئة والإجراءات التي تحدث في اكساخيا من الناس الذين لا يعيشون في الاحتلال لدينا.

نحن نرفض رفضاً تاماً الفريق الأمني (سيكيورتي تيم) للدخول إلى احتلالنا وإساءة معاملتنا ، وتهديدنا بالاسلحة.

نحن نطالب بالاشياء المسروقة منا (أموالنا ، جوازات السفر ، أوراق اللجوء ، الهواتف). وكل ما أخذوه منا بالقوة والعنف.

ضرب اللاجئين وسرقتهم هو اساءة للأنركست والحي.

لن نسمح للفريق الأمني (سيكيورتي تيم) أو أي من أنصارهم بتشويه اسم أنركست ، كما حدث بهجومهم على احتلالنا.

نود أن نعيش في سلام مع اهل الحي ، بدون قيادة ،او سلطة تترأسنا.

نحن ممتنون ونقدر دعم أي شخص يقف إلى جانبنا.

من محتلين (السنغل مان)

نُشر في

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΗΣ 44

 Τα γεγονότα
Στις 12 και 13 Ιουνίου έλαβαν χώρα στα Εξάρχεια μια σειρά γεγονότα, που έρχονται να δημιουργήσουν μια νέα συνθήκη σχετικά με το ποιος δρα, αντιστέκεται, συλλογικοποιείεται, δημιουργεί ή αστυνομεύει την περιοχή. Στις 12/06, περίπου στις δέκα το βράδυ, ένας εσμός τριάντα υποκειμένων, φέροντας καλλυμένα χαρακτηριστικά, αποτελούμενος μεταξύ άλλων από μπράβους της περιοχής, πρώην αναρχικούς, κάποιους Kούρδους πολιτικούς παράγοντες και κοινούς τραμπούκους, εισέβαλε στην κατάληψη Αραχώβης 44 (SingleMen) και αφού εξευτέλισε, χτύπησε και έκλεψε τους κατοίκους της, τους εκδίωξε από το κτήριο, δηλώνοντας σαφώς την πρόθεσή του να φέρει να κατοικήσουν σε αυτό οικογένειες Κούρδων προσφύγων. Οι τραμπούκοι υποτίθεται δρούσαν στο όνομα εφτά συλλογικοτήτων, τις οποίες όμως δεν κατονόμασαν ποτέ. Ως αιτιολόγηση της εκκένωσης παρουσιάστηκαν η ύπαρξη ναρκωτικών, αλλά και δύο δεδομένα με μόνη και αποκλειστική πηγή καθεστωτικά ΜΜΕ (ΣΚΑΙ, Καθημερινή), το ένα εκ των οποίων αναφερόταν σε βιασμό μιας κοπέλας από ομάδα Αλγερινών μεταναστών και το δεύτερο στην ύπαρξη τζιχαντιστών στο κτήριο. Επιπροσθέτως, έγιναν κάποιες πολιτικές αναφορές στο συριακό εμφύλιο με σαφή ρατσιστικά αντι-αραβικά χαρακτηριστικά. Στο κτήριο, μέχρι τη στιγμή της εκκένωσης, συμβίωναν περίπου εξήντα άτομα από δώδεκα διαφορετικές χώρες, μεταξύ των οποίων πρόσφυγες και τραυματίες πολέμου, καρκινοπαθείς και ηλικιωμένοι, οι οποίοι όλοι ανεξαιρέτως πετάχτηκαν στο δρόμο. Από πλευράς καταληψιών έγινε σαφής και ξεκάθαρη δήλωση ότι βρίσκονταν σε διαδικασία απομάκρυνσης των προβληματικών στοιχείων στο κτήριο, ενώ βγήκε και κείμενο στο indymedia από τους ίδιους, που εξηγεί τη θέση τους σχετικά με την κατάσταση. Από πλευράς των τραμπούκων, που εκκένωσαν την κατάληψη, ανέβηκε μια χυδαία ανάληψη στο indymedia.
Η εκκένωση απαντήθηκε άμεσα. Δύο ώρες μετά, σαράντα αναρχικοί/αναρχικές ξήλωσαν τις πόρτες του κτηρίου και πέταξαν έξω τους τραμπούκους, οι οποίοι αποχώρησαν χωρίς να υπάρξει οποιαδήποτε σύγκρουση. Έχει σημασία ότι ήδη ο αριθμός τους είχε περιοριστεί σε μια μικρή ομάδα έξι-εφτά πολύ συγκεκριμένων ατόμων. Αμέσως μετά, μια ομαδοποίηση των κατοίκων επέστρεψε στο κτήριο και το επανακατέλεβε, για να υποστεί εκ νέου εκκένωση, (μετά την αποχώρηση των αλληλέγυων),  από τους τραμπούκους στις εφτά το πρωί, οι οποίοι και κράτησαν το κτήριο για όλη την επόμενη μέρα. Το βράδυ της 13/06, μετά από μαζική συνέλευση στο πολυτεχνείο, 150 και πλέον σύντροφοι επανακατέλαβαν (οριστικά αυτή τη φορά) το κτήριο, υποστηρίζοντας την απόφαση τριάντα περίπου κατοίκων του να επιστρέψουν στην κατάληψη. Οι τραμπούκοι είχαν ήδη εγκαταλείψει το κτήριο, μετά από απελπισμένες και ανεπιτυχείς προσπάθειες καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας για να βρουν οικογένειες Κούρδων που να στεγαστούν σε αυτό,με σκοπό να «ντύσουν» πολιτικά την κίνησή τους. Μέσα στο κτήριο βρέθηκαν  μόνες τους δύο οικογένειες Αφγανών προσφύγων με μικρά παιδιά, οι οποίες μόλις είχαν εγκατασταθεί, χωρίς να τους έχει ενημερώσει κανείςγια το τι πραγματικά έχει συμβεί. Κατόπιν συνεννόησης, η μία οικογένεια παρέμεινε στο κτήριο ενώ η δεύτερη αποχώρησε κάποιες ώρες αργότερα, μιας και χρειαζόταν φιλοξενία για ένα μόνο βράδυ.
Το ζήτημα και οι παράμετροί του
Η κατανόηση τόσο των γεγονότων όσο και των υποκειμένων που δημιουργούν την πολύπλοκη συνάρτηση των τελευταίων ημερών, είναι αναμφίβολα δύσκολη. Συνεπώς, απαιτείται μια μικρή, άκρως αποσπασματική περιγραφή των πολιτικών διεργασιών που συντελούνται στα Εξάρχεια τα τελευταία τρία χρόνια σχετικά με το μεταναστευτικό ζήτημα.
Η Κατάληψη Αραχώβης 44 -αλλιώς Singlemen-είναι μία μόνο από τις περίπου δέκα καταλήψεις στέγης μεταναστών που υπάρχουν στην περιοχή και στις οποίες κατοικούν χίλια και πλέον άτομα. Το κύμα των καταλήψεων αυτών ξεκίνησε σχεδόν αυτόματα με την είσοδο στην Αθήνα χιλιάδων μεταναστών το καλοκαίρι του 2015. Πραγματοποιήθηκε από αναρχικές και αριστερές συλλογικότητες και κυρίως ατομικότητες. Επίσης, έφερε τόσο μια σειρά από επιδιώξεις όσο και προβληματικές. Ενδεικτικά, η προσπάθεια διείσδυσης των ΜΚΟ, η στάση του Σύριζα(ο οποίος άλλες καταλήψεις τις εκκένωνε και άλλες τις στήριζε ξεκάθαρα), οι ενδομεταναστευτικές συγκρούσεις και η γκετοποίηση των Εξαρχείων αποτελούν μια σειρά από θεματικές που απασχόλησαν και απασχολούν όσους συντρόφους ασχολήθηκαν με το ζήτημα και που χρειάζονται πολύ περισσότερα από ένα κείμενο για να περιγραφούν.
Άλλο ένα ζήτημα, το οποίο απασχόλησε, υπήρξε αυτότης απογυμνωμένης από πολιτικά χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής στάσης και πρακτικής μεγάλου κομματιού των αλληλέγγυων. Μάλιστα, τα άτομα που εκκένωσαν την Αραχώβης έχουν σταθεί εμπόδιο επανειλλημένα στις όποιες προσπάθειες έχουν γίνει, ώστε το ζήτημα της αλληλεγγύης να αρχίσει να παίρνει μια πιο πολιτική διάσταση. Ο εθελοντισμός που καλλιεργήθηκε, σε συνδυασμό με την εξαθλίωση των μεταναστών, δε θα μπορούσε να δημιουργήσει τίποτα άλλο παρά σχέσεις εξάρτησης. Με την αποχώρηση της μεγάλης μάζας των αλληλέγγυων, που σταμάτησε να ασχολείται με το ζήτημα όταν δεν ήταν πλέον επίκαιρο, δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κενό – οι διαμένοντες στις καταλήψεις δεν είχαν πλέον παρά ελάχιστη στήριξη. Τότε άρχισε να κάνει την εμφάνισή του ένα νέο υποκείμενο: η φιγούρα του επαγγελματία αλληλέγγυου, ο οποίος δε συμμετέχει στις συνελεύσεις, χτυπάει καθημερινά οχτάωρο (κυρίως περιφρουρώντας τους χώρους), ζει, συμπεριφέρεται και δρα εντός των καταλήψεων με σαφή χαρακτηριστικά μισθωτού εργαζόμενου, χωρίς όμως να είναι σε καμία περίπτωση ορατό αν και από ποιον μισθώνεται. Αυτά τα άτομα βρίσκονται εξ αρχής δίπλα, κοντά ή μέσα στην ΑΚ. Αυτοί είναι τα χέρια, οι τραμπούκοι. Αυτοί είναι που εκκένωσαν την Αραχώβης 44.
Παράλληλα, με τη γέννηση ενός ολόκληρου δικτύου κοινοτήτων στις μεταναστευτικές καταλήψεις γεννήθηκαν και οι αντιφάσεις τους. Μια από αυτές ήταν πολλές φορές η αδυναμία ή και η απροθυμία των οικογενειών να συμβιώσουν με άντρες πρόσφυγες, που βρίσκονται σε αυτές χωρίς οικογένεια. Οι τελευταίοι, έχει μια αξία να σημειώσουμε, ότι εν πολλοίς είναι αποκλεισμένοι από τις επίσημες προσφυγικές δομές, είναι σχετικά απίθανο να πάρουν χαρτιά, ενώ λαμβάνουν συνολικά την ελάχιστη δυνατή βοήθεια ακριβώς επειδή δεν ανήκουν στις λεγόμενες «ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες». Με αυτά τα δεδομένα, κάποια στιγμή μέσα στο 2016, οι καταλήψεις στέγης μεταναστών αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια δομή αποκλειστικά και μόνο για άντρες χωρίς οικογένειες, επιλέγοντας να λύσουν έτσι το ζήτημα. Έτσι, δημιουργήθηκε η «SingleMen». Στο ξεκίνημά της φιλοξενούσε, κάτω από δυσμενείς συνθήκες, 180 άντρες που διέμεναν ο ένας πάνω στον άλλο. Η πολιτική τους τοποθέτηση (τα πρώτα χρόνια η πλειοψηφία ήταν σαφέστατα Σύροι αντικαθεστωτικοί) , η αδυναμία της κοινωνίας να αντιληφθεί μια τέτοια συνθήκη διαβίωσης, ένας υποβόσκων ρατσισμόςπου ενοχοποιούσε ευθέως τη λιγότερο «εύπεπτη» κατάληψη μεταναστών, το γεγονός ότι οι ίδιοι από την πρώτη στιγμή τα έσπασαν με τις ισχυρότατες τυπικές και άτυπες ιεραρχίες εντός των καταλήψεων και σαφέστατα οι προβληματικότατες συμπεριφορές κάποιων από τους διαμένοντες, που είναι αδύνατον να μην γεννηθούν υπό τέτοιες συνθήκες, οδήγησαν στη στοχοποίησή τους από τα ΜΜΕ και κατά συνέπεια από το κράτος και αυτούς που τελικά λειτούργησαν ως το μακρύ του χέρι.Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα σε μία περιοχή στην  οποία,λόγω της σχετικής απουσίας της αστυνομίας (από τη μία εξαιτίας της έντονης κινηματικής δραστηριότητας και από την άλλη εξαιτίας πολιτικής επιλογής του κράτους), δίνεται το περιθώριο να εδραιώνονται μαφίες κάθε είδους.
 
 
H SecurityTeam
 
Στα παραπάνω δεδομένα έρχεται να προστεθεί και ένα τρίτο. Στα Εξάρχεια τα τελευταία χρόνια λαμβάνει χώρα μια σοβαρή σύγκρουση ανάμεσα στο αναρχικό και ευρύτερα επαναστατικό κίνημα και τη μαφία. Αυτή τη συνθήκη θα εκμεταλλευτεί και η συγκεκριμένη γκρούπα, που εκκένωσε τηSingleMen, για να συγκροτηθεί. Η δράση τους καμία σχέση δεν έχει με τον πόλεμο ενάντια στις μαφίες. Μεταξύ άλλων θα χτυπήσουν την Κατάληψη Gare, θα απειλήσουν με εκκένωση – και με εκτέλεση κάποια μέλη της – την Κατάληψη Κάνιγγος επειδή, κατά δήλωσή τους, πολιτικοποιεί τους μετανάστες, θα εκδιώξουν τους αλληλέγγυουςαπό την Κατάληψη Νοταρά, που δε συμφωνούσαν με τη γραμμή της ΑΚ και θα χτυπήσουν τους τελευταίους τροχούς της αμάξης που εμπορεύονται παράνομα τσιγάρα καταστρέφοντάς τους το εμπόρευμα. Ταυτόχρονα, μέλη της συγκεκριμένης ομάδας θα κανονίζουν ποιοι μετανάστες θα βγάζουν πάγκους στην πλατεία ή θα πωλούν προστασία σε καφενεία και μπαρ. Η σχέση τους με τις υπόλοιπες δράσεις του κινήματος ήταν, είναι και θα παραμείνει μηδενική. Η συγκεκριμένη ομάδα, που στις περισσότερες περιπτώσεις αναφέρεται με το όνομα «SecurityTeam», ενώ κατά καιρούς δρα στο όνομα του συντονιστικού των καταλήψεων ή τώρα στο όνομα «κάποιων» συλλογικοτήτων, επί μια διετία αστυνομεύει τα Εξάρχεια κάνοντας τη δουλειά της κυβέρνησης, των ΜΚΟ, της ΑΚκαι των μπάτσων, δυστυχώς θα παραμείνει στο απυρόβλητο μέχρι να ξεπεράσει όλα τα όρια, όπως και έκανε στην περίπτωση της «SingleMen».
Ωστόσο, η συγκεκριμένη ομάδα αποτελεί τα χέρια. Το κεφάλι είναι αλλού και εδώ και χρόνια έχει στόμα και μιλάει: χωρίζει τους αναρχικούς σε «σοβαρούς» και μπαχαλάκηδες, σε λογικούς και ανεξέλεγκτους – και στην πραγματικότητα σε αφομοιώσιμους συνομιλητές της εξουσίας και κοινωνικούς αγωνιστές. Διεκδικεί για τον ευατό της το ρόλο του σοβαρού κοινωνικού αναρχικού, μετατρέπει ανθρώπους και δομές της σε εκθέματα και περιμένει μερίδιο από την θεαματική μετατροπή των Εξαρχείων σε εναλλακτικό τουριστικό προορισμό. Γλύφει το κόκκαλο από την ανοχή του κράτους στις κάθε είδους «δουλειές», βουτάει τα χέρια της στα βρώμικα λεφτά των ΜΚΟ, καταστέλει, εξευγενίζει και απονοηματοδοτεί οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια. Δίνει το χέρι στο κράτος για τη διαχείριση του μεταναστευτικού, για τη διαχείριση των Εξαρχείων, για τη διαχείριση της εξέγερσης.
Λίγα λόγια για το κοινωνικό υποκείμενο των μεταναστών
 
Για να φτάσει στο σημείο κάποιος να πραγματοποιήσει μια τέτοια κίνηση, θα πρέπει πρώτα να τη«ντύσει» πολιτικά, ιδεολογικά. Στην περίπτωση της «SingleMen» αυτή η πολιτική ένδυση έγινε με αφαιρέσεις: οι μετανάστες/πρόσφυγες επιβάλλεται να είναι μόνο οικογένειες, ακριβώς γιατί ως τέτοιες συνήθως είναι φιλήσυχες και συνεχώς διαχειρίσιμες, αποτελούν κοινωνικά μια πιο αποδεκτή εικόνα, έχουν μεγαλύτερη φωτογένεια στο facebook. Τα προβλήματα των ανθρώπων χωρίς οικογένειες, που αδυνατούν να δουλέψουν οπουδήποτε, που βρίσκονται εγκλωβισμένοι, που δε γνωρίζουν καν την γλώσσα,παραγκωνίζονται ακριβώς γιατί αποτελούντην πιο δύσκολη συνάρτηση.
Επίσης, η κίνηση αυτή δημιουργεί και μια σειρά ερωτήματα. Παρόλο που συνέβαινε στη «SingleMen» μέρος από αυτά που της καταλογίζουν, τίθεται το ζήτημα εάν υπάρχει συνυπευθυνότητα του συνόλου των κατοίκων της κατάληψης καθώςκαι εάν ο καταλογισμός συλλογικής ευθύνης είναι πολιτικά αποδεκτή εφαρμογή. Παράλληλα, αφαιρέθηκε και κάθε ευκαιρία αυτόνομης διαχείρησης των προβλημάτων από πλευράς των καταλήψεων και των κοινωνικών δομών, καθώς σύμφωνα με δήλωση ενός από τους τραμπούκους: «δεν μπορεί να μη ξέρουμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει».
Το να δείξεις αλληλεγγύη σε κάποιον εξαρτάται άμεσα από τη στάση του. Η αγιοποίηση του μεταναστευτικού υποκειμένου είναι πολιτικά άκυρη, βλακώδης και παραβλέπει ότι οι μετανάστες είναι κοινωνικά υποκείμενα με ένστικτα, πάθη και επιθυμίες που πολλές φορές είναι αντιθετικές με το δικό μας αξιακό σύστημα – και καλά κάνουν. Τέτοια φαινόμενα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Ωστόσο, στην περίπτωση της εκκένωσης της «SingleMen» δεν είχαμε κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, είχαμε τέτοιου είδους στοχοποίηση, επιχειρηματολόγηση και πράξη που φτάνει στην αντίθετη πλευρά του οδοφράγματος. Είναι άλλο να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι όλοι οι μετανάστες, ταξικά ή μη, αδέλφια σου και είναι άλλο να τους χτυπάς επειδή είναι εξαθλιωμένοι – και αυτό προκύπτει από την ιδιότητά τους ως μετανάστες. Στη δεύτερη περίπτωση η πράξη αποκτά από τη φύση της ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Αν προστεθεί σε αυτά και η κλοπή χρημάτων, κινητών αλλά και των χαρτιών/διαβατηρίων, έρχεται αναπόφευκτα η σύγκριση με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που είχε η δράση της Χρυσής Αυγής στον Άγιο Παντελεήμονα.
 Επιπροσθέτως, μπαίνει στο τραπέζι και ένα ακόμα ζήτημα. Όταν φιλοδοξείς να το παίξεις μπάτσος, να τοποθετήσεις δηλαδή των εαυτό σου ως διαχειριστή, έστω και κάποιας περιορισμένης κοινωνικής κατάστασης, υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσεις επικίνδυνες καταστάσεις. Η εργαλειακή στέγαση Κούρδων προσφύγων στην Αραχώβης, όπως την επιδίωκαν οι τραμπούκοι που πραγματοποίησαν την εκκένωση – με την οποία δεν έχει καμία ανάμειξη το πολιτιστικό κέντρο των Κούρδων – σε συνδυασμό με την αντι-αραβική αφήγηση των ίδιων, δημιουργεί μια πάρα πολύ επικίνδυνη κατάσταση εντός των μεταναστευτικών κοινοτήτων και μάλιστα τη δημιουργεί έξωθεν, σχεδόν προβοκατόρικα.
 Και μια πρόταση
 Αρχικά είναι δεδομένο, ότι για όσα έχουν συμβεί πρέπει να πάρουν όλοι θέση. Οι συλλογικότητες του α/α χώρου, οι δομές των Κούρδων αγωνιστών, κάποια μέλη των οποίων στήριξαν την εκκένωση στην πρώτη φάση της, οι υπόλοιπες καταλήψεις στέγης μεταναστών και οι συνελεύσεις τους, καθώς και μέλη αναρχικών συλλογικοτήτων, που επίσης εθεάθησαν στην πρώτη φάση της εκκένωσης.
 Κατά δεύτερον, πρέπει ο κόσμος της «SingleMen» να μη ξαναμείνει μόνος του. Η επανακατάληψη του κτηρίου έγινε από μια μάζα αποτελούμενη από τους καταληψίες, ατομικότητες και συλλογικότητες του α/α χώρου και συνεπώς είναι κοινή ευθύνη όλων αυτών η αυτοάμυνα και η περιφρούρηση του χώρου, όπως και το να επικοινωνηθούν οι αξίες της ισότητας, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, ώστε να μη δοθούν ξανά αφορμές να λαμβάνουν χώρο αντίστοιχα περιστατικά.

 Κατά τρίτον, πρέπει να εκλείψουν τέτοια περιστατικά. Τέτοια υποκείμενα και τέτοιες συμπεριφορές δεν έχουν χώρο στα Εξάρχεια. Δεν θα έπρεπε να έχουν χώρο πουθενά. Για να γίνει αυτό πρέπει να διαλυθεί η συγκεκριμένη πολιτοφυλακή.

*Σχετικά με τα κλεμμένα πράγματα από την εκκένωση της κατάληψης της Αραχώβης 44.
Όπως αναφέρθηκε και στο αρχικά μας κείμενά, υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που πρέπει να επιστραφούν στου διαμένοντες στην κατάληψη από τα άτομα της επίθεσης.
Παραθέτουμε ξανά τη λίστα με τα αντικείμενα που εκλάπησαν και περιμένουμε να έχουν επιστραφεί (με οποιοδήποτε τρόπο) ΑΥΣΤΗΡΑ μέχρι την Παρασκευή 22/6 στις 17.00μμ.

14 κινητά τηλέφωνα
5 διαβατήρια
έγγραφα που νομιμοποιούν την παραμονή τους στη χώρα
700 ευρω τα οποία προορίζονταν για ιατρικά έξοδα διαμένοντος
1 φορητός υπολογιστής
Καζάνια μαγειρέματος

Συνέλευση συλλογικοτήτων και ατόμων που συμμετέχουν στην ανακατάληψη της Αραχώβης 44

مدعوم بواسطة WordPress